Αθανάσιος Χριστόπουλος ~ Φροντίδες

Τι με μέλει, τί φροντίζω;

κι΄ αν φροντίζω, τί ελπίζω,
και τί τάχα καρτερώ;
Νά πηδήξω, να πετάξω,
τό μελλούμενο ν΄αλλάξω
παντελώς δεν ημπορώ.

'Ο,τ΄ η Μοίρα διορίσει
δεν είναι τρόπος να γυρίσει,
θα γενεί και θα γενεί.
Τ΄άλλα όμως είν΄ χαμένα,
ούτε γένεται κανένα
αν αυτή δεν τη φανεί.

Νέος είμαι; θα γεράσω.
Ζω και τρέχω; θα περάσω
και σαν ίσκιος θα σβηστώ.
Όσα κάμω και πασχίσω,
εις τον κόσμο θα τ΄αφήσω
και γυμνός θα αφανιστώ.

Το λοιπόν, γιατί φροντίδες;
γιατί φόβοι και ελπίδες;
γιατί τόση ταραχή;
Φάγε, πιέ, στη γη τανύσου,
με τον Έρωτα κοιμήσου·
να φροντίδα μοναχή!