σιμά στην ακροθαλασσιά κι ύστερα πάλι πιο βαθιά, μέσα στο λιόγερμα, σαν σε θυμάμαι εκεί που έπεφτες στη θάλασσα για να λουστείς, μέσα στο κόκκινο φως, τι νοσταλγία, τι μνήμες νοτισμένες με πιάνουν, τι μνήμες, σαν σε θυμάμαι, μες στο θλιμμένο σούρουπο, να μου μιλάς για τους ωραίους ναυαγούς που χάθηκαν στον έρωτα, στη θάλασσα και στην αθανασία, τι νοσταλγία, τι μνήμες νοτισμένες με πιάνουν, τι μνήμες…
(Από τη συλλογή «Εσώθυρο άγαλμα», εκδ. Γνώση, 1981)