Μαύρισε η ψυχή μας, με το που περιμένουμε,
η Άνοιξη επιτέλους γιά να ρθει,
ατέλειωτη η βαρυχειμωνιά και υπομένουμε,το κρύο που παγώνει την ψυχή!
Το αίμα απ’ την πληγή δεν λέει να κλείσει,
πενήντα χρόνια μένει ανοιχτή,
σαν καρτερά πουλί να κελαϊδήσει,
την Άνοιξη να φέρει, την αυγή!
Μες το σκοτάδι ζεις ψυχή μου,
γιά μας, πότε μιά μέρα θα χαράξει,
να λουλουδιάσει πάλι η αυλή μου,
το πετρωμένο χείλι να γελάσει;
Την Άνοιξη μας κλέψατε,
μας πλάκωσ’ ο Χειμώνας,
τα νειάτα μας
κουρσέψατε
και πάει, μισός αιώνας
που ζούμε μες την συμφορά,
μας τρώει το μαράζι,
φερθήκατε απάνθρωπα,
μα όμως δεν σας νοιάζει!
Ψυχές, αμέτρητες ψυχές
κι αν ζούνε κι αν πεθαίνουν
στης Κύπρου μας τις φυλακές,
μες τις καρδιές μας μένουν!
Όμως περνάει ο καιρός
κι η Άνοιξη ακόμα αργεί,
πόσο ν’ αντέξει ο άνθρωπος,
τόσο μεγάλη προσμονή!
Μας κλέψατε την Άνοιξη,
αυτή που προσδοκούμε,
με πόθο, με κατάνυξη,
πόσο ακόμα θα ζούμε;
Και η ψυχή μας λαχταρά,
να ρθουν τα χελιδόνια
και στα χαμόκλαδα γλυκά
να κελαϊδούν αηδόνια!
Να λάμψει ο ήλιος της χαράς,
ν’ απλώσει στο νησί μας,
ζεστό το αίμα της καρδιάς,
να κλείσει η πληγή μας!
Την Άνοιξη της Λευτεριάς,
αυτή που μας χρωστάτε
και την οφείλετε σε μας,
γιατί την λησμονάτε;