Ο Ελεγκτής και άλλες ισοτρίες βιοποριστικού έρωτα.... Κριτική της Μαρίας Κουγιουμτζή για το καινούριο βιβλίο του Βαγγέλη Τασίοπουλου

 Καταπληκτικό το βιβλίο. Μου άρεσε πάρα πολύ. Το απόλαυσα!!! Οι ελιγμοί της γλώσσας, παρόλο το εσωτερικό τους βάρος απλώνονταν ανάλαφροι και αιθέριοι. Σαν να γράφεις αραβουργήματα πάνω σε διάφανο κρύσταλλο. Οι εικόνες καθαρές, σταθερές, πλήρεις πληροφοριών, γεγονότων που διαδραματίζονταν μπροστά σου ολοζώντανες. Αυτές και τα πρόσωπα όμως τα ακολουθούσε το αόρατο συναίσθημα, εκείνη η πινελιά που αραιώνει την εικόνα σαν ένα δάκρυ που έπεσε πάνω της. Το συναίσθημα πως η ζωή χάνεται όπως η στιγμή ενώ ταυτόχρονα πολλαπλασίαζε μέσα σου τις αόρατες κινήσεις των ίδιων των απολεσθέντων στιγμών καθιστώντας ή μάλλον καταβάλλοντας το αντίτιμο ενός εισιτηρίου διαδρομής με το τραίνο,-της ζωής- με την αφήγηση μιας ιστορίας . Μιας ιστορίας ερωτικής, με ένα σώμα ελευθεριάζον που επιτρέπει το άγγιγμα μιας μελαγχολικής ανεξαρτησίας.
Ο ελεγκτής προσπαθεί πέρα από τα όρια του βιοπορισμού να ελέγξει, και ίσως να κατοχυρώσει, αν όχι να σφραγίσει την εγκυρότητα των αισθητικών και αισθηματικών στιγμών μέσα από τα υγρά μάτια μιας επιβάτισσας που αποδεικνύεται ευγενικά γενναιόδωρη απέναντι στον ρακένδυτο αφηγητή της ιστορίας που αφορά μια γοργόνα. Γοργόνα γιατί ο ελεγκτής είναι ο εραστής της. Αγαπά την θάλασσα και την μισεί ταυτόχρονα γιατί δεν μπορεί να την έχει μέσα στους διαδρόμους του τρένου, ενώ εκείνη, η θάλασσα, πλημμυρίζει ακριβώς αυτό το περιορισμένο από την ανάγκη του βιοπορισμού σύμπαν του, και το μεταφέρει σε εσωτερικές κυμάνσεις-κύματα ηδονής. Αδιόρατη η σχέση-ταύτηση του ελεγκτή με τις πληρωμένες υπηρεσίες των γυναικών του έρωτα, που μέσω της συνειδητής αυτοδιάθεσης του σώματός τους πετυχαίνουν την ηδονή που τις απελευθερώνει. Όπως εκείνος με τις ανούσιες καθημερινές ασχολίες της δουλειάς του επιβιώνει και βιώνει τις μυστικές ιεροτελεστίες της ερωτικής του ιδιωτικής ζωής με την ίδια την ζωή.
« Η Ευρύκλεια γύριζε ξεθεωμένη κοντά στα μεσάνυχτα, ακροπατώντας τακτοποιούσε τις τελευταίες δουλειές του σπιτιού κι έπεφτε στο κρεβάτι. Ο ανήσυχος ύπνος της πρόδιδε την ικμάδα του κορμιού. Η ακάλυπτη σάρκα μετά. Όμορφα ταραζόταν στο διπλανό δωμάτιο, όταν κατέβαιναν οι δόκιμοι παραστάτες. Μόρφαζε, αναδιπλωνόταν, ξεσπούσε, κραύγαζε κι αφηνόταν στην μαγεία της ηδονής. ‘Όταν πια όλα είχαν ησυχάσει η Ευρύκλεια κάθιδρη μ’ ένα χαμόγελο ευτυχίας έφευγε πάλι για να χωθεί στην ταραχή του ύπνου της………..
Ναι, ήθελε τον έρωτα δικό της, απολύτως προσωπική υπόθεση κάτι που θα διασφάλιζε με κάθε τίμημα. Συνήθισε στις προσευχές γι αυτό άπλωνε πάντοτε μετά την ηδονή, τα λευκά λινά σεντόνια να σκορπιστούν στο σύμπαν όσα συνομολογήθηκαν. Τα ήξερε όλα. Ήταν έρωτας βιοποριστικός.»
Τα διηγήματα που ακολουθούν «Λήθη, Ο ενθουσιώδης χαρταετός, το άρωμα, η βλάβη, η απόδραση, το ματωμένο τραπέζι, οι πράσινες γόβες της, ο μισός καφές» είναι χαρακτηριστικά των δρόμων που ακολουθεί ο έρωτας, όταν μετά από μια κρυφή πράξη βίας, οι πληγές, τα πάθη, μετατρέπονται σε μια σωματική πράξη με μόνο στόχο την ηδονή.
Πάνω στο συλημένο κορμί όμως απαυγάζει το φως της ηδονής, παρόλη την παρακμή και το τέλος της μαγευτικής κυριαρχίας του έρωτα. Τα ηδονικά ίχνη με όλη την μελαγχολία τους, το ανικανοποίητο της ερημιάς τους , δημιουργεί μια αμοιβαία σύντομη χαρά, όμως κυρίως την έξοδο ή την ταύτιση με την στεγνή ίσως καθημερινότητα.
Ο υγρός βιότοπος της ηδονής μοιάζει να θάλλει από μαγευτικά άνθη, που σιωπηλά, διακριτικά, αναπτύσσονται και μεθούν με το άρωμά τους. Είναι η αισθαντικότητα εκείνων των βιωμάτων όπου βουίζουν οι περαστικές αισθήσεις αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια από την αόρατη μορφή της ψυχή τους.
Ο ελεγκτής του Τασιόπουλου δεν παύει να περνά από κόσκινο τις διακυμάνσεις κάθε στιγμής με μια γλώσσα που η ίδια είναι ένα κύμα που σε πλημμυρίζει ακατάπαυτα και σε ζαλίζει μεθυστικά.
«Την αγάπησε κάποτε την Ηρώ. Έζησε την μαγεία του έρωτα.Είχε μάλιστα θέσει τα όριά του, μετά την παρακμή και την τελική καταστροφή της μαγείας. Αξιοποίησε πάντως αυτήν την εμπειρία για μα αμαπτύξει την θεωρία των αντιθέτων, όπως ισχυριζόταν. Ακολούθησαν δεκάδες πρόθυμες για να επουλώσουν τις πληγές . Ο πόνος μεταλλάχτηκε σε βαρβαρότητα. Ώσπου οι δρόμοι τους χώρισαν οριστικά, όταν εκείνη τον πληροφόρησε πως βρήκε την έξοδο από τον αδιέξοδο λαβύρινθο της μαγείας του.»

ΓΡΑΦΕΙ 

Η ΜΑΡΙΑ ΚΟΥΓΙΟΥΜΤΖΗ

Ο ΕΛΕΓΚΤΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΒΙΟΠΟΡΙΣΤΙΚΟΥ ΕΡΩΤΑ,

 εκδ. ΑΩ , 

2024