«Άτιτλο (Μπλε, πράσινο και καφέ): λάδι σε καμβά: Μαρκ Ρόθκο: 1952» του Όσεαν Βουόνγκ

Η τηλεόραση είπε τα αεροπλάνα χτύπησαν τους πύργους.
Κι εγώ είπα Ναι γιατί μου ζήτησες
να μείνω. 

Ίσως προσευχόμαστε γονατιστοί γιατί ο θεός
ακούει μόνο όταν είμαστε τόσο κοντά
στον διάβολο. 

Υπάρχουν τόσα που θέλω να σου πω
Ότι το μεγαλύτερο επίτευγμα μου ήταν να
διασχίσω τη γέφυρα του Μπρούκλιν
και να μη σκεφτώ φυγή. 

Ότι ζούμε σαν νερό: βρέχοντας
μια καινούργια γλώσσα που δεν δείχνει
τι περάσαμε. Λένε τον ουρανό γαλάζιο
μα εγώ ξέρω ότι είναι μαύρος ιδωμένος απ’ απόσταση.
Θα θυμάσαι πάντοτε τι έκανες εκείνη τη στιγμή
που πονάει το πιο πολύ. 

Υπάρχουν τόσα
που πρέπει να σου πω – μα κέρδισα μονάχα
μια ζωή.

 Και δεν πήρα τίποτα. 

Τίποτα. 

Σαν ένα ζευγάρι δόντια
στο τέλος.

 Η τηλεόραση έλεγε κι έλεγε Τα αεροπλάνα…
Τα αεροπλάνα…και εγώ καθόμουν περιμένοντας σ’ένα δωμάτιο
από σπασμένα κοτσύφια. 

Οι φτερούγες τους να χτυπιούνται
φτιάχνοντας τέσσερις θαμπούς τοίχους.

 Κι εσύ ήσουν εκεί.
Εσύ ήσουν το παράθυρο.