Πληγώνω με τα βήματά μου το λείο καφετί σεντόνι…
Που μόλις έστρωσε η άμπωτης στην άμμο…
Οι φουρτούνες κόπασαν… οι αέρηδες χάθηκαν…
Οι εξαρτήσεις τέλειωσαν…
Ο χρόνος απελευθερώθηκε από τα παγωμένα του δεσμά…
Και η θάλασσα ξανάγινε…
Η απέραντη γαλάζια μπαλάντα που λατρεύω…
Καθρεφτίζει όλο καμάρι…
Τον πλουμιστό από νεφέλες χειμωνιάτικο ουρανό…
Με τον ήλιο να λάμπει κρυφά πίσω τους…
Ωσάν πολύτιμο μαργαριτάρι μέσα σε μισόκλειστο κοχύλι…
Οι γλάροι βουτούν κι αρπάζουν τις σκέψεις μου…
Να τις πετάξουν μεσοπέλαγα…
Μ’ αφήνουν μόνο στη μεθυστική μυρωδιά του ιωδίου…
Να βαδίζω πληγώνοντας την απαλή άμμο με τα χνάρια μου…
Μα, μην προσπαθείς να τ’ ακολουθήσεις…
Σε λίγο θα χαθούν… η παλίρροια θα τα σβήσει…
Δεν δραπετεύω, δεν κρύβομαι, ούτε να ξεφύγω προσπαθώ…
Ό, τι κι αν ψάχνω, ξέρω ήδη που βρίσκεται… όμως δεν πάω εκεί…
Απλά προχωρώ…
