Όπως γράφει η Νίνα – Μαρία Πασχαλίδου στο «ΒΗΜΑ» «ο Οδυσσέας Ελύτης πρωτοπαρουσίασε το έργο του σε ηλικία 23 χρόνων στο περιοδικό «Τα Νέα Γράμματα» τον Νοέμβριο του 1935.
»Ηταν μια σειρά ποιημάτων τα οποία χαρακτηρίστηκαν από τον Γιώργο Θεοτοκά «σαν μυστηριακό ξημέρωμα στο Αιγαίο». Η λογοτεχνική του αφύπνιση ήρθε όταν φοιτητής της Νομικής διάβασε ένα βιβλίο του ποιητή Πολ Ελυάρ.
»Ως τότε, όπως ομολογεί ο ίδιος στα «Ανοιχτά χαρτιά» το 1974, θεωρούσε την ποίηση «ένα φλύαρο και ανιαρό ρυθμοκόπημα. Τα ποιήματα χρησίμευαν για να μιλάνε για τα βουνά ή τα ποτάμια και να λεν κοινοτοπίες».
»Ο Ελυάρ τού αλλάζει την αντίληψη αυτή, του συστήνει μια καινούργια γλώσσα και μια νέα μέθοδο έκφρασης. Στο πλαίσιο αυτής της «γνωριμίας» θα συναντηθεί με τους Σεφέρη, Θεοτοκά, Κατσίμπαλη και Καραντώνη, ιδρυτές του περιοδικού «Τα Νέα Γράμματα», οι οποίοι θα τολμήσουν να συμπεριλάβουν τα ποιήματα του νέου φίλου τους και ποιητή».
Έκτοτε μέσα από μια μακρά πορεία και σπάνιας αξίας έργο θα φτάσει μέχρι την «κατάκτηση» του Νομπέλ Λογοτεχνίας, το 1979.
Στις 27 Ιανουαρίου 1973, με την Χούντα των Συνταγματαρχών να βρίσκεται ακόμα στην εξουσία, ο Οδυσσέας Ελύτης μιλάει στα «ΝΕΑ» και τον Γιώργο Κ. Πηλιχό για την τέχνη του, το καθήκον των ποιητών και τις εξουσίες.
Η ποίηση και η ελπίδα
«[Οι αναγνώστες] βλέπουν [στην ποίηση] την ασυμβίβαστη στάση. Την πίστη στον Ελληνισμό. Την αναζήτηση μιας ελπίδας. Για ένα καλύτερο κόσμο.
»Ένα κόσμο απαλλαγμένο απ’ αυτά ακριβώς που μας καταπιέζουν. Απ’ αυτά που μας δημιουργούν τα άγχη και μας οδηγούν στο αδιέξοδο.
»Φυσικά, την ελπίδα τη δίνουν και οι πολιτικές παρατάξεις. Αλλά η ελπίδα των ποιητών είναι κάτι άλλο. Φτάνει από το συγκεκριμένο αίτημα στη μεταφυσική, τη θρησκευτική σχεδόν ανάγκη για λύτρωση.
Ο Ελύτης και οι νέοι
«Παρ’ όλα όσα μου καταμαρτυρούνε, μηνύματα υπάρχουν στην ποίησή μου, κάποτε μάλιστα πολύ διαφανή. Αλλά πάντοτε με τον ποιητικό τρόπο που είναι έμμεσος για τον κόσμο της λογικής και άμεσος για τον κόσμο των ιδεών και των αισθημάτων.
»Γι’ αυτό οι νέοι είναι, πράγματι, το κατ’ εξοχήν κοινόν μου. Γιατί είναι ακόμη σε θέση να “πιάνουν” πράγματα με τη διαίσθησή τους. Μου κάνει εντύπωση ότι οι συνομήλικοί μου, όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο επιφυλακτικοί είναι απεναντί μου.
»Έχουν σταματήσει σ’ ένα σημείο, σε μια μονόπλευρη αντίληψη για την αποστολή της Ποίησης. Θα έλεγε κανείς ότι υποφέρουν από μια “ποιητική βαρηκοΐα” που μοιάζει αθεράπευτη.
»Ειλικρινά, βρίσκομαι σε πλήρη ασυνεννοησία με τους συνομηλίκους μου (συναδέλφους ή κριτικούς) και σε πλήρη συνεννόηση με τους αναγνώστες μου, τους άγνωστους, και κυρίως τους νέους. Εξαιρέσεις βέβαια υπάρχουν.
»Αλλά μιλώ για τον κανόνα. Δεν θέλω να δημοκοπήσω αλλά δόξα τω Θεώ, έχω γνωρίσει νέους που ακούνε μίλια μακρυά. Έτσι εξηγούνται μερικά πράγματα που φαίνονται στην αρχή παράξενα.
η συνέχεια εδώ στο.. ΒΗΜΑ