Μετά το τριήμερο πένθος...Της Βάιας Λαμπροπούλου

Η ζωή έχει πολλές αποχρώσεις του μαύρου και άσπρου και ιδιαίτερα του γκρί. Αναζητώ στους δρόμους του βίου μου τις καλύτερες δυνατόν εξηγήσεις για μια όμορφη ζωή και για μια λειτουργική προσωπικότητα. Η απάντηση έρχεται και μετατρέπεται ανάλογα με τις συνθήκες που με ταχύτητα αξεπέραστη αλλάζουν. Όσο για το "πάμε και όπου βγει "δεν το λες ούτε στον έρωτα γιατί και εκεί γίνονται τραγικά δυστυχήματα που εξελίσσονται σε άλλου είδους ατυχήματα ( γυναικοκτονίες,δολοφονίες, ξυλοδαρμοί) . Ας μάθουμε όλοι μας μεγάλοι και μικροί το "πάμε με διάκριση, προσοχή και πειθαρχία για να βγει κάπου που θα μπορούμε να διαχειριστούμε".
~Να ζήσεις όπως ποθείς χωρίς να ξεπερνάς τα όρια του άλλου και χωρίς οι άλλοι να ξεπερνάνε τα όρια που εσύ έθεσες~
Είναι ένας δικός μου ορισμός της ευτυχής πορείας που ενέχει μέσα της αλλά και άλλα...
Τα όρια ,λοιπόν,στον θάνατο είναι πως οφείλουμε να σεβαστούμε τις ψυχές,το τραγικό στην υπόθεση και όσους συγγενείς έμειναν πίσω να διαχειριστούν τον απροσδόκητο και τραγικό θάνατο και την μόνιμη απώλεια του δικού τους ανθρώπου.
Ας ξεκινήσουμε από το βασικό τούτο: σεβασμό στο πένθος.

Υ.Γ. ... δεν μάθαμε ούτε να μισούμε σωστά,ούτε να διεκδικούμε σωστά, ούτε να σεβόμαστε τον εαυτό μας και φυσικά ούτε τους άλλους και το πιο σημαντικό:Δεν μάθαμε να αγαπούμε σωστά.