25.2.23

Βάια Λαμπροπούλου. Οι μάσκες μας,τα βάρη μας.

Οι μάσκες μας,τα βάρη μας.
 Φορέσαμε μάσκες που μας στένευαν,
που μας κολάκευαν,
που μας ανέδειξαν που μας προσέβαλαν. 
Μάσκες φορέσαμε που ήταν τρομακτικές και μάσκες αστείες, μάσκες μεγιστάνων και εργατών, 
μάσκες μεγάλων ανθρώπων και τεράτων μαγικών. 
Για να ‘μαστε, λέει, ευχάριστοι και να γινόμαστε αποδεκτοί -απο τον κόσμο - από εμάς του ίδιους δηλαδή... 
Φόρεσα όλες τις μάσκες που μου δώσατε 
για να 'μαι αρεστή σε όλους σας 
και υποστήριζα την μεταμφίεσή μου 
σαν ρόλο από πρωταγωνιστή. 
Ο εαυτός μου ήταν πιεσμένος να χαμογελά πίσω από το προσωπείο που δέχτηκα 
να φοράω- ακόμα κι όταν δεν με βλέπατε-.
Άλλαξα τόσες και τόσες μάσκες στη ζωή μου,
μα μήτε λίγο δεν με δεχτήκατε με αγάπη και κατανόηση.
 Περισσότερο με ζηλέψατε ,με μισήσατε. 
Μετά από μια απότομη στροφή , μέσα στ' αμαξι ,πετάχτηκε η μάσκα από το πρόσωπό μου και σαν συνήλθα από την παραζαλη είδα στον μισό σπασμένο καθρέφτη τον εαυτό μου, όπως είμαι- και δεν με αναγνώρισα-. 
"Ποια είναι αυτή και πώς τη λένε",
ρώτησα τότε στον καθρέφτη. 
Και δεν μου απάντησε κανείς. 
Την κοιτούσα και με κοιτούσε. 
Αυτή η μάχη των ματιών με ώθησε σε ένα λυγμό που έγινε ξέσπασμα μέσα στα συντρίμμια του αυτοκινήτου. 
Χωρίς μάσκα πια ,δίχως προσωπείο με γύρισε ένα ασθενοφόρο στον τόπο μου. 
Με ρώτησαν ποιοι είναι οι άνθρωποί μου. 
Δεν ήξερα αν έπρεπε να τους αναφέρω με τα προσωπεία τους ή να αναζητήσω,
όσους θυμηθώ ,
με τα αληθινά τους πρόσωπα.
 Σιώπησα! 
"Δεν έχω κανέναν", ψέλλισα. 
Πέρασαν χρόνοι δέκα,δύσκολοι και σκληροί. Τώρα πια είμαι εγώ,
το αληθινό μου πρόσωπο το αγαπώ. 
Έχει κάποιες γρατσουνιές και λίγα ράμματα,
μα είμαι εγώ! 
Και τώρα όλοι μ'αγαπούν. 
Αυτό είναι τ’ αληθινό το πρόσωπο μου, 
το μοναδικό•ακόμη και αν το έφτιαξα εγώ με τον καιρό ,με τους πόνους και τις χαρές μου, 
με στοιχεία από τις μάσκες που έχω στην αποθήκη σωρό. 
Αυτό το πρόσωπο είμαι εγώ! 
Τώρα όσοι με αναγνωρίζουν απορούν πως έβγαλα στην κοινωνία τούτη το πρόσωπό μου το αληθινό.
 Ξέρω πως θέλουν πολλοί να το κάνουν αυτό•
μα φοβούνται τον κοινωνικό ρατσισμό. 
Θέλω να σας πω ,
πως το πρόσωπό σας το αληθινό,
άσχημο ή όμορφο 
με μάτια μικρά ή μεγάλα 
με μάγουλα κόκκινα ή λευκά 
είναι η ευτυχία σας στον κόσμο αυτό. 



Βάια Λαμπροπούλου