Χωρίς ἀμφιβολία, ἀπό τήν στιγμή πού τό «πολιτεύεσθαι» ἔγινε ἐπάγγελμα καί τρόπος «κατοχυρώσεως» ἑνός ἀρκετά ὑψηλοῦ εἰσοδήματος ἀλλά καί ἄλλων παροχῶν, τό «ποῦ ἀνήκει» κανείς περνᾶ σέ δεύτερη μοῖρα, καθώς ὅλοι «ἀνήκουν στήν Βουλή», ἡ ὁποία ἐξελίσσεται σέ μία ἰδιόμορφη πολιτική Λέσχη, στήν ὁποία πολύ δύσκολα πλέον εἰσέρχεται κανείς… Θυμᾶμαι τό 1977, πού ὁ Καραμανλῆς προχώρησε στήν «διεύρυνση πρός τό Κέντρο». Δηλαδή, ἐνέταξε στήν δική του «Νέα Δημοκρατία» στελέχη τῆς «Ἑνώσεως Κέντρου», ἤτοι φιλελεύθερους ἀστούς, ὅπως ὁ Ἀθανάσιος Κανελλόπουλος, ὁ Σωτήρης Παπαπολίτης, ὁ Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, ὁ Δημήτριος Παπασπύρου. Ἀνθρώπους, δηλαδή, μέ τούς ὁποίους οἱ ἰδεολογικές διαφορές τῆς Νέας Δημοκρατίας τοῦ Καραμανλῆ καί τοῦ «Κέντρου» τοῦ Γεωργίου Μαύρου, ἦσαν σχεδόν ἀνύπαρκτες.
Ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, στό δικό του ΠΑΣΟΚ, ἦταν πιό τολμηρός. Βεβαίως, ἐνέταξε ἐκεῖ τόν στενό συνεργάτη τοῦ Γεωργίου Ράλλη, τόν Γιάννη Μποῦτο, ἀλλά «ἀνοίχθηκε» καί στήν Ἀριστερά, ἐντάσσοντας στά ψηφοδέλτιά του τόν Μάρκο Βαφειάδη, καί στούς «Ἀνανεωτικούς», μέ τήν ἔνταξη τοῦ Ἀντώνη Μπριλλάκη.
Εἶναι βέβαιο ὅτι ὁ Ἀνδρέας εἶχε εὐκολότερη ἀποστολή, καθώς ὅλα στό ΠΑΣΟΚ ἦταν «large» καί πολλά στελέχη του, ὅταν μιλοῦσαν μέ χαμόγελα γιά τό κόμμα τους καί τά «ἀνοίγματα» τοῦ ἀρχηγοῦ, προέτασσαν τό λαϊκό «Ὅλοι οἱ καλοί χωρᾶνε»… Τά τελευταῖα χρόνια, οἱ «μετεγγραφές» εἶχαν σχεδόν σταματήσει, ἀλλά τώρα ἀκούγονται διάφορα ὀνόματα, πού δείχνουν ὅτι στίς ἐπερχόμενες ἐκλογές μπορεῖ νά ἔχουμε «ἐκπλήξεις».
Μέ τήν κατάσταση, ὅμως, ἡ ὁποία ἔχει ἐπικρατήσει ἐσχάτως στά πολιτικά πράγματα, ὅλα μπορεῖ κανείς νά τά περιμένει. Καί καθώς τά δύο μεγάλα κόμματα ἐπιμένουν νά ἐμφανίζονται ὡς «Πολυσυλλεκτικά», οἱ ποικίλες κολυμβῆθρες τοῦ Σιλωάμ εἶναι πλέον προσβάσιμες στόν καθένα.
Τί θά πεῖ «Δεξιός», «Κεντρῶος» ἤ «Ἀριστερός»; Πᾶνε αὐτά πού ξέρατε! Τώρα λέμε ἕνα «δημοκρατικό τόξο» καί καθαρίσαμε!
Ἄς μήν λησμονοῦμε, ἐξ ἄλλου, κάποιους πρώιμους –τότε– «φιλελεύθερους», οἱ ὁποῖοι, περί τά τέλη τοῦ ’89, διεκήρυσσαν ὅτι «οἱ ἰδεολογίες πέθαναν» καί ἄναβαν κερί στό πορτραῖτο τοῦ Φουκουγιάμα, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀποφανθεῖ ὅτι ἔφθασε «Τό τέλος τῆς Ἱστορίας». Σᾶς γελάσανε, ἀγαπητέ φιλόσοφε. Ἡ Ἱστορία ὑπάρχει, ἐπιμένει, ἐκδικεῖται καί … ἐπαναλαμβάνεται, ἀκόμη καί ὡς (κακόγουστη) φάρσα!
Εἰλικρινῶς, οὐδεμία «μετεγγραφή», «μεταπήδηση» ἤ, ὅπως ἀλλοιῶς τήν ἀποκαλέσετε, θά μᾶς ἐκπλήξει στίς ἐπερχόμενες ἐκλογές. Μέ τήν φόρα πού ἔχουν πάρει οἱ «Τιποτόφρονες» (ὁ ὅρος ἀνήκει στόν ἀξέχαστο συνάδελφό μας στήν «Βραδύνη» τοῦ Τζώρτζη Ἀθανασιάδη, τόν Βάσο Βασιλείου (Βασ. Βασ.), ἔχουν γίνει πιό εὐέλικτοι καί ἀπό τόν μακαρίτη τόν … Χρηστάκη, ὁ ὁποῖος τραγουδοῦσε «ἀπό κανάρα σέ κανάρα θά πετάω». (Γνωρίζετε, ἄραγε, ὅτι αὐτό τό λαϊκότατο ἆσμα τό ἔγραψε ὁ «ἐλαφρός» Ζάκ Ἰακωβίδης;)
Γι’ αὐτό καί μοῦ ἔρχεται νά βάλω τά γέλια, ὅταν κάποιοι συνάδελφοί μας προαναγγέλλουν ὅτι κάποιος «καραμανλικός», «μητσοτακικός», «τσιπρικός» ἤ «ἀνδρεϊκός» πρόκειται νά ἀλλάξει στρατόπεδο!
Σιγά μήν κλάψω, σιγά μήν φοβηθῶ!
ΠΗΓΗ ΕΣΤΙΑ