ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ, Το σόλο του Φίγκαρω -Νεφέλη 1992

Ας ήταν. Κι εγώ είχα μιαν αγάπη χαμένη. Κι εγώ ξέχναγα των ματιών της τα χρώματα. Μάλιστα ούτ’ είχε –αυτή- γεννηθεί, και μάλιστα ούτε την είχα ιδωμένη. Την φαντάζομαν με βλέφαρα αρχαγγελλικά και με δάχτυλα μακρουλά σαν κλωνάρια. Κι ήταν σα να τόχει πάρει για ζήτημα το πέταγμα των πεταλουδιών στους αγρούς. Τουλάϊστο να μην την είχα εγώ ερωτευτεί και να τη αγάπαε άλλος… Την είχα ερωτευτεί με τα ούλα μου έως αυτές μου τις φόδρες. Πάσχουμε… μου λέγαν κι οι κόπιτσες των δυο μανικιών μου, την αγαπάμε για χάρη σου. Αγαπάτε την… τους έλεγα τότε κι εγώ, τί σας βλάφτει; Και τολοιπόν την αγάπαγαν και δεν τις έβλαφτε κι όλας. Και μάρεζε που δεν ήταν αυτό φοβερό και που δεν μύριζε όλιο. Μάλιστα που μήτ’ Ουλαλούμ θα την φώναζα, παρά θα την έκραζα Νάϊνα. Νάϊνα –θα της έλεγα- τέντωσε το μικρό δαχτυλάκι σου. Κι αυτή θα το τέντωνε. Τώρα Νάϊνά μου γγίξε με… Ύστερα θα της πρόσθετα: Νάϊνα! Πρόσεξε –θα της πρόσθετα- Νάϊνα μας, μην ανέλπιστα μου πεθάνεις και τότε αυτό νάν’ δυστύχημα και νάναι αυτό φοβερό… Πέθανε, όταν με καλογνωρίσεις ποιος είμαι.