Ανεβαίνοντας όμως από την Κατερίνη στο Ελατοχώρι μέσω Μοσχοποτάμου αναρωτήθηκα με ποιον τρόπο έφτασαν εκεί οι "τοπικοί άρχοντες". Φαντάστηκα πως έχουν κάποιο μυστικό ελικοδρόμιο.
Γιατί δε μπορεί να ανέβηκες από αυτό το δρόμο που ανεβήκαμε κι εμείς και να είσαι μέσα στη χαρά και τα χαμόγελα. Συνεχείς καθιζήσεις και λακκούβες, με τα ετήσια επιπόλαια "μπαλώματα" να μη δίνουν λύση.
Δε μπορεί να αλληλοσυγχαίρονται και να μη βλέπουν πως όποιος χρησιμοποιεί αυτό το δρόμο -ειδικά τη νύχτα- κινδυνεύει να χαλάσει το αυτοκίνητό του, να βγει από το δρόμο, να τον καταπιεί κάποια λακκούβα ή ξαφνικό βύθισμα του οδοστρώματος.
Το πρόβλημα είναι πολύ σοβαρό για τους μόνιμους κατοίκους που αναγκάζονται να διακινδυνεύουν στις καθημερινές μετακινήσεις τους, αλλά και για τους χιλιάδες επισκέπτες του χιονοδρομικού κέντρου και ευρύτερα.
Οι κακές υποδομές υποβαθμίζουν το υψηλής ποιότητας τουριστικό προϊόν της Πιερίας.
Η ευγένεια των ανθρώπων της περιοχής και η υπομονή τους είναι πραγματικά αξιοζήλευτη.
Όμως η αδιαφορία (ή ανικανότητα) σοβαρής και μόνιμης επισκευής του επαρχιακού οδικού δικτύου προκαλεί αγανάκτηση. Ειδικά όταν για κάθε κουταλάκι ασφάλτου που πέφτει ή για κάθε χόρτο που κόβεται χορταίνουμε φωτογραφίες της Αντιπεριφερειάρχη, του Δημάρχου και των Αντιδημάρχων.
Πρώτο μας μέλημα η ποιότητα ζωής των ανθρώπων του τόπου, και μετά η επικοινωνία. Να δούμε πώς μπορούμε να επισκευάσουμε την επαρχιακή οδό για να προσφέρουμε ασφάλεια μετακινήσεων στους κατοίκους αλλά και στους επισκέπτες της περιοχής, και μετά βγαίνουμε όσες φωτογραφίες θέλετε.