"Φως μες στα θραύσματα
λες κι έσπασε ένα σύνεργο της δημιουργίας
και μια μενεξεδιά λάμψη
τέτοια που μόνο στα όνειρα υπάρχει...
Το τοπίο αρχίζει μ' εμάς...
Ακτίνες που περιεργάζονται το πρόσωπό σου,
εκπέμπονται όπως σχίζεται ο πυρόλιθος.
Τα άλλα είναι αναμνήσεις,
σταματημένες, όπως ένα ρολόι στον αποχωρισμό..."
λες κι έσπασε ένα σύνεργο της δημιουργίας
και μια μενεξεδιά λάμψη
τέτοια που μόνο στα όνειρα υπάρχει...
Το τοπίο αρχίζει μ' εμάς...
Ακτίνες που περιεργάζονται το πρόσωπό σου,
εκπέμπονται όπως σχίζεται ο πυρόλιθος.
Τα άλλα είναι αναμνήσεις,
σταματημένες, όπως ένα ρολόι στον αποχωρισμό..."
(Αποσπάσματα από ποιήματα του David Rokeah ( μτφρ. Γιώργος Καρτάκης)