Ένα τελευταίο κομμάτι πίτσας, αυτό που συνήθως αποκαλούμε «Το κομμάτι της ντροπής», ήταν η αφορμή του βιβλίου του Σταύρου Παρχαρίδη. Το, δε, μαχαίρι δίπλα του, ταιριάζει απόλυτα και με τις δυο θεατρικές κωμωδίες
που περιλαμβάνονται στην έκδοση. Στην πρώτη πρωταγωνιστεί μία παρέα φίλων σε πιτσαρία. Το τελευταίο κομμάτι το πλασάρει ο ένας στον άλλον, κανείς όμως δεν τολμά να το πάρει. Όπως λέει στο Vivlio-life ο συγγραφέας, «αυτό το κομμάτι θα γίνει η αφορμή να αρχίσει σταδιακά μια σύγκρουση μεταξύ τους, ο ένας βγάζει τα άπλυτα του άλλου στη φόρα… σύντομα όμως καταλαβαίνουμε πως το «Το κομμάτι της ντροπής» είναι η αφορμή για την επιβολή ενός, γεμάτο ανατροπές, σχεδίου… στο οποίο εμπλέκονται και οι θεατές αν το θελήσει ο σκηνοθέτης». Στη δεύτερη κωμωδία «Η ζωή των απέναντι» φιλοξενείται ένα ζευγάρι που έχει την τύχη να ζει σε ένα διαμέρισμα που από το μπαλκόνι του μπορεί κανείς να δει όλα τα γύρω μπαλκόνια αλλά κανείς να μην μπορεί να δει αυτούς και το δικό τους μπαλκόνι, με αποτέλεσμα η ζωή των απέναντι να γίνει δική τους ζωή!Υπάρχουν κάποια εξώφυλλα βιβλίων που παρατηρώντας τις λεπτομέρειές του, ξέρεις περίπου τι θέλει να «πει» ο συγγραφέας. Όταν μάλιστα εκείνος έχει καλή σχέση με το χιούμορ, όπως εσείς, τότε όλα γίνονται πιο εύκολα. Μιλήστε μας για την επιλογή του εξωφύλλου σας.
Καταρχήν να σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία και για τις τόσο πρωτότυπες ερωτήσεις. Θα ξεκινήσω λέγοντας πως το καλλιτεχνικό μέρος του εξωφύλλου ανήκει στον Δημήτρη Σεργιάννη, που έχει όλη την επιμέλεια του δημιουργικού και του στησίματος του βιβλίου. Είναι επίσης, μαζί με τον Μιχάλη Στυλιανόπουλο οι ιδιοκτήτες των εκδόσεων «ΑΝΑΤΥΠΟ». Τώρα η εικόνα στο εξώφυλλο σαφέστατα έχει να κάνει με την ιστορία, έτσι όπως εξελίσσεται στο ένα από τα δύο έργα και συγκεκριμένα στο ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ, βλέπετε την αφορμή για να πάρει μπροστά όλη η ιστορία είναι ένα τελευταίο κομμάτι πίτσα, όσο για το μαχαίρι επί τάβλας, είναι το μαχαίρι που με ευκολία «καρφώνει» ο ένας στον άλλον, προσέξτε και στα δύο έργα, τουτέστι και στην ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ. Από την άλλη μια παρόμοια εικόνα στην πραγματικότητα ήταν η αφορμή για να γραφτεί το πρώτο έργο. Οπότε τιμής ένεκεν το εξώφυλλο πλαισιώθηκε με αυτήν την εικόνα.
Το κομμάτι πίτσας, επομένως, είναι «Το κομμάτι της ντροπής» που όλοι θέλουμε να φάμε αλλά από ντροπή το αφήνουμε;
Ναι κατά κάποιο τρόπο, γιατί συνήθως απλά δεν το παίρνουμε γιατί έχουμε χορτάσει. Ίσως το λεγόμενο «κομμάτι της ντροπής» είναι το όριο της ευγένειας μας, της αυτοσυγκράτησης μας, ακόμη και της ηθικής μας. Από την άλλη ίσως να αφήνουμε το τελευταίο κομμάτι στο τραπέζι όταν είμαστε μπροστά σε άλλους, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα κάνουμε το ίδιο εάν στο «τραπέζι» καθόμασταν μόνοι.
Πίσω από αυτό το κομμάτι πίτσας που κανείς δεν τολμούσε να αγγίξει, υπάρχουν κάποια πρόσωπα που έχουν φάει τη υπόλοιπη πίτσα και φυσικά ο πρωταγωνιστής της ιστορίας σας. Μιλήστε μας γι αυτόν.
Στην συγκεκριμένη ιστορία δεν είναι ένας ο πρωταγωνιστής είναι όλοι πρωταγωνιστές. Είναι, όμως, ένας ο πρωτεργάτης πολλών επιλογών, είναι αυτός που κινεί ή θεωρεί ότι κινεί τα νήματα. Είναι αυτός που πιστεύει ότι τα όρια υπάρχουν για τους άλλους και όχι για τον ίδιο. Είναι αυτός που την ηθική την μετρά με το πορτοφόλι, είναι όμως και αυτός που ξέρει πως όλα αυτά τα καταφέρνει, γιατί έχει πλάτες ένα σύστημα κατά βάση πολιτικό που του επιτρέπει να τα κάνει όλα αυτά. Είναι αυτός που «βγάζει κουμπάρο βουλευτή και δήμαρχο στην πόλη» όπως λέει και το τραγούδι του έργου. Από την άλλη μεριά είναι το ίδιο πρωταγωνιστής και αυτός που δεν αντιδρά που πιστεύει πως μπορεί να τα έχει καλά με τους πιο πάνω, που βολεύεται στα δανεικά και την «δανεική» ζωή που του δίνουν. Είναι αυτός που αφήνει τη ζωή του στα χέρια αυτών, που ποτέ δεν δίνουν χωρίς να πάρουν και όταν λέμε να πάρουν εννοούμε να τα πάρουν όλα. Είναι αυτός που ξεχνά πως η λύση του προβλήματος βρίσκεται στο «μαζί» και όχι στο «μόνος».
Σαφώς και αυτό που θα διαβάσει ο αναγνώστης, δεν είναι η ιστορία μιας πίτσας αλλά οι σχέσεις των ηρώων σας και όσα αποκαλύπτονται στη συνάντησή τους με αφορμή κάποια γενέθλια. Δώστε μας κάτι από την πλοκή της ιστορίας σας.
Η πλοκή είναι απλή. Μια παρέα φίλων έχει κλείσει ρεζερβέ ένα ολόκληρο μαγαζί, μια πιτσαρία, για να γιορτάσει, ο ένας από αυτούς, τα γενέθλιά του. Αφού έχουν φάει και ξαναφάει το ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ το πλασάρει ο ένας στον άλλον. Κανείς όμως δεν τολμά να το πάρει. Αυτό το κομμάτι θα γίνει όμως η αφορμή να αρχίσει σταδιακά μια σύγκρουση μεταξύ τους, ο ένας βγάζει τα άπλυτα του άλλου στη φόρα, φαίνεται πως η σύγκρουση οδηγεί στην διάλυση, σύντομα όμως καταλαβαίνουμε πως το ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ είναι η αφορμή για την επιβολή ενός, γεμάτο ανατροπές, σχεδίου… στο οποίο εμπλέκονται και οι θεατές αν το θελήσει ο σκηνοθέτης.
«Τελικά, όμως, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Μια διαδραστική και πολύ έντονη θα έλεγε κανείς πολιτική κωμωδία, η οποία προσπαθεί να μας ταξιδέψει στην ευθύνη του καθενός μας», γράφετε. Δώστε μας τον ορισμό της πολιτικής κωμωδίας όπως προκύπτει από το βιβλίο σας.
Κατά τη γνώμη μου η κάθε μας πράξη είναι πολιτική, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο. Κάθε πράξη μας ορίζει και ένα αποτέλεσμα, το οποίο με την σειρά του επηρεάζει την ζωή των άλλων, «ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ» αν το θέλετε, -αυτό συνδέει και τα δύο έργα του βιβλίου. Τα δύο αυτά έργα, ακολουθούν αυτήν την λογική. Κάτω από αυτήν την λογική λοιπόν και με παρονομαστή ότι τα έργα παίρνουν ξεκάθαρη θέση απέναντι σε ένα σύστημα το οποίο ορίζει τις τύχες μας και λειτουργεί στην τελική για εμάς χωρίς εμάς, τα έργα είναι πολιτικά, θεωρώ ότι δεν μένουν όμως μόνο εκεί, προτείνουν και λύσεις. Αυτά όλα λοιπόν σε συνδυασμό με το ότι είναι κωμωδίες, με βοηθούν στο να τολμήσω να χρησιμοποιήσω τον όρο «πολιτική κωμωδία».
Ας δούμε, λοιπόν και το δεύτερο μέρος: «Η ζωή των απέναντι». Ποιοι είναι οι «απέναντι» και τι ιδιαίτερο έχει η ζωή τους;
Οι «απέναντι» είναι όλοι αυτοί που με ευκολία βρίσκονται στο στόχαστρο της προσωπικής μας κοινωνικής «καραμπίνας». Είναι αυτοί που θέλουν δε θέλουν τους εμπλέκουμε στην καθημερινότητά μας. Τους χρησιμοποιούμε για να καλύπτουμε τις δικές μας ατασθαλίες και τις δικές μας λάθος επιλογές. Είναι αυτοί που στην πλάτη τους στήνουμε τη ζωή μας. Είναι αυτοί που βάζουμε μπροστά για να δώσουμε άλλοθι στα λάθη μας. Είναι αυτοί που Είναι, τέλος, αυτοί που μας βολεύει να τους έχουμε «απέναντι» και όχι δίπλα μας. Το ιδιαίτερο τώρα, που έχει η ζωή τους είναι ότι μας επιτρέπει να μην ασχολούμαστε με την δική μας ζωή. Αυτή η αυταπάτη όμως μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην προσωπική μας πτώση ηθικά πρωτίστως νομίζω.
Γράψατε για τους «απέναντι» σε χρόνο ρεκόρ καταμεσής της πρώτης καραντίνας που σημάδεψε τη ζωή μας. Η απομόνωση και η επιθυμία δημιουργίας ήταν ο λόγος;
Ο μεγαλύτερος εχθρός ενός δημιουργού είναι η αίσθηση της έλλειψης δημιουργίας, είναι κάτι σαν σαράκι που κατατρώει τον κεντρικό άξονα της καλλιτεχνικής του ύπαρξης όποια και να είναι αυτή. Όμως δεν κάνω σχεδόν ποτέ πράγματα γιατί πρέπει να ξεφύγω από κάτι, γράφω όποτε νοιώθω ότι έχω κάτι να «πω». Άλλωστε αν περιμένουν οι ανά τον κόσμο δημιουργοί μια αναγκαστική απομόνωση για να εκφραστούν η τέχνη θα είχε βαλτώσει. Από την άλλη θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν εκμεταλλεύτηκα αυτήν την αναγκαστική και κατά τα άλλα άθλια ευκαιρία, για να γράψω το «Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ» μια ιδέα που μου ήρθε αρκετό καιρό πριν. Όσο για το «χρόνο ρεκόρ» μάλλον έρχομαι μακράν δεύτερος, έχω να σας πω πως ο φίλος και συνεργάτης Άγγελος Κολοκοτρώνης την ίδια περίοδο έγραψε τρία θαυμάσια θεατρικά έργα τα οποία σας προτείνω να τα διαβάσετε.
«Είναι ένα έργο που κάνει μία ενδοσκόπηση στις σχέσεις των ανθρώπων, οι οποίες όπως αποδεικνύεται αλλιώς δείχνουν συνήθως και αλλιώς είναι», διευκρινίζετε. Ποιοι είναι οι ήρωές του και τι προκύπτει από την ενδοσκόπηση που επιχειρούν;
«Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ» φιλοξενεί ένα ζευγάρι που έχει την τύχη να ζει σε ένα διαμέρισμα που από το μπαλκόνι του μπορεί κανείς να δει όλα τα γύρω μπαλκόνια αλλά κανείς να μην μπορεί να δει αυτούς και το δικό τους μπαλκόνι. Έτσι το ζευγάρι αποφασίζει πως είναι ωραία να διασκεδάζει παρατηρώντας τις ζωές των άλλων. Με έναν και μοναδικό όρο, να μην το κάνει κανείς από τους δυο τους μόνος του. Όλα πάνε καλά μέχρι την στιγμή που ο ένας από τους δυο σπάει αυτόν τον κανόνα. Αυτό θα σταθεί η αφορμή τα πράγματα να φτάσουν στα άκρα δεδομένου ότι η κίνηση αυτή λειτουργεί σαν καταλύτης με αποτέλεσμα Η ΖΩΗ ΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ να είναι η δική τους ζωή. Να σταθούν ο ένας απέναντι στον άλλον και ο καθένας απέναντι στον εαυτό του, έτσι η ενδοσκόπηση γίνεται μονόδρομος. Όσο έχουν οι ήρωες το θάρρος να το κάνουν, όσο αντέχουν να μην ρίχνουν κλεφτές ματιές στα απέναντι μπαλκόνια. Τότε είναι που ανακαλύπτουν πως το «δικό» τους «μπαλκόνι» είναι το πλέον εκτεθειμένο στα μάτια τους. Αυτό θα φέρει μια σειρά από ανατροπές και ένα φινάλε που μοιάζει περισσότερο με πολιτική απόφαση παρά με απόφαση ζωής.
Το βιβλίο σας είναι το πέμπτο κατά σειρά βιβλίο με θεατρικά σας έργα. Έχοντας υπόψη και τα υπόλοιπα λογοτεχνικά είδη, ποια θεωρείτε πως είναι η δυσκολία ή η ευκολία στη συγγραφή ενός θεατρικού έργου;
Η δυσκολία στο θεατρικό έργο είναι να πεις την ιστορία σε πρώτο επίπεδο και αυτό που θέλεις να σχολιάσεις σε δεύτερο, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα ας πούμε μισή, μία μιάμιση ώρα συνήθως. Δεν υπάρχουν περιγραφές χώρων ή τόπων όπως στο μυθιστόρημα για παράδειγμα. Επίσης ένα μεγάλο στοίχημα είναι οι διάλογοι των ηρώων, γιατί μέσα από αυτούς πρέπει να πεις ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας, σε μερικά είδη θεάτρου, ακόμη και αυτοί οι διάλογοι μπορεί να είναι ελάχιστοι. Αυτό κάνει την γραφή ενός θεατρικού έργου ακόμη πιο δύσκολη. Υπάρχουν πολλά πράγματα ακόμη που κάνουν το θεατρικό έργο ένα δύσκολο είδος γραφής. Περιέργως, όμως, θα μπορούσε κανείς να πει πως ότι όλα τα πιο πάνω που ανέφερα πολύ επιλεκτικά και επιγραμματικά, είναι και η ευκολίες που σου προσφέρει η γραφή ενός θεατρικού έργου. Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο νομίζω η οπτική με την οποία αντιμετωπίζει κανείς την συγγραφή γενικά. Το σίγουρο είναι ότι στο τέλος όταν «στεγνώνει το μελάνι» όπως λένε, ότι δεν έχει σημασία το είδος γραφής αλλά η αλήθεια και η ψυχή που καταθέτει ο συγγραφέας μέσα στο όποιο κείμενο. Το καλό με ένα θεατρικό έργο είναι ότι σαν γίνει παράσταση μπορείς να είσαι εκεί σαν συγγραφέας και να το δεις να ζωντανεύει μπροστά σου, να δεις τους ήρωες να παίρνουν σάρκα και οστά και φυσικά να δεις το βλέμμα και τις αντιδράσεις των θεατών, που αποδέχτηκαν η όχι την κατάθεση ψυχής που έκανες στις λευκές σελίδες.
Είστε η ψυχή του θεάτρου «Μαίωτρον», στο οποίο πολλοί συνάδελφοι δημοσιογράφοι αλλά και συγγραφείς έχουν αφήσει το στίγμα τους. Πως ξεκίνησε η ιδέα να δημιουργήσετε μία από τις νεότερες θεατρικές στέγες της πόλης μας;
Ο συγκεκριμένος χώρος υπήρχε σαν έδρα του θεάτρου ΜΑΙΩΤΡΟΝ από το 2000 και κατά καιρούς γινόταν διάφορα πράγματα. Ήρθε όμως η στιγμή που οι καταστάσεις «ωρίμασαν» τόσο που η λειτουργία ενός θεατρικού χώρου στον οποίο θα παρουσιάζαμε σταθερά την δουλειά μας ήταν πλέον απαραίτητη, ήταν ανάγκη, έτσι και πράξαμε. Πάντα όμως μου άρεσε και η ιδέα να υπάρχει ένας χώρος που οποιοσδήποτε νέος δημιουργός και δεν εννοώ νέος σε ηλικία, να μπορεί να έρθει και να παρουσιάσει την δουλειά του, να δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Το θέατρο ΜΑΙΩΤΡΟΝ εκεί στην Αθηνάς 21 πάνω από το τουρκικό προξενείο στην αρχή της άνω πόλης, περιμένει πάντα νέες ιδέες, νέα πρόσωπα, νέες προτάσεις, περιμένει και κάθε «άστεγο» σχήμα να δήξει την δουλειά του. Οπότε εν κατακλείδι η θεατρική σκηνή του ΜΑΙΩΤΡΟΝ προϋπήρχε, απλά τώρα «επισημοποιήθηκε» και μάλιστα φέτος στην θεατρική σεζόν 2021-2022 θα παρουσιάσει μία σειρά από «νέους» θεατρικούς συγγραφείς.
Πώς νιώθετε που δώσατε φωνή σε αρκετούς θεατρικούς συγγραφείς της πόλης κάποιοι από τους οποίους ήταν καλλιτεχνικά «άστεγοι» και με ποιο κριτήριο γίνεται η επιλογή των έργων τους;
Θεωρώ πολύ μεγάλη μου τιμή που κάποιοι δημιουργοί μας εμπιστεύτηκαν και τους ευχαριστώ για αυτό. Υπήρξαν και άλλοι που δυστυχώς, για την ώρα και μόνο λόγο της κατάστασης των δύο τελευταίων ετών, δεν μπορέσαμε να παρουσιάσουμε την δουλειά τους. Ελπίζω η συνέχεια να μας φέρει θεατρικά κοντά. Γιατί δεν σας κρύβω πως κάθε φορά που κάποιος χτυπά την πόρτα του θεάτρου ΜΑΙΩΤΡΟΝ και έρχεται με μια πρόταση, αισθάνομαι ότι δικαιώνονται οι κόποι μας και εκπληρώνεται το όνειρό μας. Μιλώ στον πληθυντικό γιατί το θέατρο ΜΑΙΩΤΡΟΝ δεν είμαι μόνο εγώ αλλά και άλλοι δημιουργοί όπως η εξαιρετική εικαστικός και σκηνογράφος Μαρία Παπατζέλου. Επίσης ΜΑΙΩΤΡΟΝ είναι και όλοι όσοι στέκονται δίπλα στην προσπάθεια μας, κάτω από δύσκολες συνθήκες, όπως οι ηθοποιοί, οι σκηνοθέτες, οι μουσικοί, στενοί συνεργάτες όπως ο μουσικός και συνθέτης Λάζαρος Σουσλόγλου, ακόμη και φίλοι δημοσιογράφοι που προβάλουν την δουλειά μας, καλή ώρα όπως εσείς, ή π.χ. ο Γιάννης Τσιρόγλου της Κουλτουρόσουπας και τόσοι άλλοι που πραγματικά τους ευχαριστώ. ΜΑΙΩΤΡΟΝ είναι επίσης και όσοι εμπιστεύονται την δουλειά μας και μας τιμούν με την προτίμησή τους, όταν μας επιλέγουν για να πλαισιώσουν εκδηλώσεις για τις οποίες υπογράφουν, πρόσφατο παράδειγμα η αντιπεριφερειάρχης πολιτισμού Αττικής κυρία Μαίρη Βιδάλη την οποία θερμά ευχαριστώ για την στήριξη της, καθώς και την περιφέρεια Αττικής. Είναι μεγάλη η «οικογένεια» του ΜΑΙΩΤΡΟΝ οπότε ας μου επιτραπεί ο πληθυντικός. Τώρα σε καθαρά προσωπικό επίπεδο δεν μπαίνω σχεδόν ποτέ στην διαδικασία να αξιολογήσω την δημιουργική προσπάθεια του καθενός. Αν έρθει ένας νέος δημιουργός και μου πει έχω αυτό το έργο ή είμαστε η τάδε ομάδα, τι να κάνω να τους στερήσω την ευκαιρία να παρουσιάσουν την δουλειά τους; Αν το κάνω αυτό πως θα δοκιμαστούν; Πως θα αποκτήσουν εμπειρία; Και στην τελική η ευκαιρία πρέπει να δίνετε σε όλους, για να ξεχωρίσουν οι καλύτεροι. Κάποτε κάποιοι έδωσαν την ευκαιρία σε μας τώρα είναι ιερή υποχρέωση να ανταποδώσουμε το καλό που μας έκαναν. Η τέχνη είναι αλυσίδα και δεν υπάρχουν αδύναμοι κρίκοι. Και το πιο βασικό είναι ότι προσωπικά μου δίνετε η ευκαιρία να «κλέψω» λίγο από την ενέργεια και την αγνότητα όποιου είναι ή αισθάνεται νέος δημιουργός. Αν υπήρχε η δυνατότητα η σκηνή του θεάτρου ΜΑΙΩΤΡΟΝ θα είχε παραστάσεις επτά μέρες την εβδομάδα. Η πόρτα του θεάτρου ΜΑΙΩΤΡΟΝ είναι ανοιχτή σε όλους και περιμένουμε όλους όσους αγαπούν την τέχνη του θεάτρου και όχι μόνο.
Σας ευχαριστώ θερμά για τη φιλοξενία.
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Οι μεγάλες, σκληρές και απάνθρωπες εξουσίες που συχνά ανταμώνουμε στην παγκόσμια καθημερινότητα, ξεκινούν από τους μικρούς εξουσιαστές που κρύβουμε μέσα μας, όπως και η ευκολία με την οποία δεχόμαστε την κάθε μορφή εξουσίας ξεκινά από το πόσο έχουμε αποδεχτεί τον ρόλο του θύματος μέσα μας. Ανάμεσα σε όλα αυτά υπάρχει η αλήθεια ην οποία είναι μία και μοναδική. Αν την εντοπίσουμε σίγουρα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερη ευκολία κάθε τι που θέλει να μας πείσει για το αντίθετο. Κάνοντας πιο ενδιαφέρουσα τη δική μας ζωή από τη “ζωή των απέναντι” και δίνοντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε δίχως ενοχές “το κομμάτι της ντροπής”… Οι μεγάλες, σκληρές και απάνθρωπες εξουσίες που συχνά ανταμώνουμε στην παγκόσμια καθημερινότητα, ξεκινούν από τους μικρούς εξουσιαστές που κρύβουμε μέσα μας, όπως και η ευκολία με την οποία δεχόμαστε την κάθε μορφή εξουσίας ξεκινά από το πόσο έχουμε αποδεχτεί τον ρόλο του θύματος μέσα μας. Ανάμεσα σε όλα αυτά υπάρχει η αλήθεια ην οποία είναι μία και μοναδική. Αν την εντοπίσουμε σίγουρα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε με μεγαλύτερη ευκολία κάθε τι που θέλει να μας πείσει για το αντίθετο. Κάνοντας πιο ενδιαφέρουσα τη δική μας ζωή από τη “ζωή των απέναντι” και δίνοντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε δίχως ενοχές “το κομμάτι της ντροπής”…
Βιογραφικό
Ο Σταύρος Παρχαρίδης γεννήθηκε το 1966 στην Μπάκνακ Γερμανίας. Έζησε εκεί μέχρι δέκα ετών και στην συνέχεια επέστρεψε στην Ελλάδα. Σπούδασε δημοσιογραφία και υποκριτική. Σκηνοθετεί στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Έχει σκηνοθετήσει δύο ταινίες μικρού μήκους “ΠΟΡΕΙΑ” (βραβείο “κίνητρο” στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας, συμμετοχή στο πανόραμα κινηματογράφου Κωνσταντινούπολης, συμμετοχή στο αφιέρωμα στο Ελληνικό Φιλμ Νουάρ του Διεθνούς Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, προτεινόμενη καλύτερη ελληνική ταινία από την kodak στο φεστιβάλ Καννών) “ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΠΟΛΗ” (συμμετοχή στο φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας υποψηφιότητα για το βραβείο πρώτου αντρικού ρόλου, ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛ Αθήνα, φεστιβάλ μικρού μήκους Λάρισας) καθώς και ντοκιμαντέρ. Έχει συμμετάσχει σαν ηθοποιός σε ταινίες μεγάλου μήκους σκηνοθετών όπως Θ. Αγγελόπουλος, Π. Βούλγαρης, Σταμ. Τσαρουχάς, Π. Καρκανεβάτος, Ν. Βεζυργιάννης, Ζάχος Σαμολαδάς. Γράφει σενάρια για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Έχει γράψει δέκα θεατρικά έργα, τραγούδια, παραμύθια και ένα μυθιστόρημα. Έχει σκηνοθετήσει θεατρικά έργα του ελληνικού και ξένου ρεπερτορίου. Η καλλιτεχνική του δράση επικεντρώνεται τα τελευταία χρόνια στις δράσεις της καλλιτεχνικής-θεατρικής, αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας “ΜΑΙΩΤΡΟΝ” με τις ιδιότητες του ηθοποιού και σκηνοθέτη, μέσα από την οποία έχει οργανώσει πλήθος καλλιτεχνικών δράσεων. Ασχολείται με την φωτογραφία το βίντεο και τις εικαστικές τέχνες· έργα του έχουν εκτεθεί στο εξωτερικό (Crypt Gallery, London, video installations).
πηγη: https://vivlio-life.gr