Η παρουσία της του έδωσε χαρά. Του ξύπνησε τον έρωτα...

[...] Έφυγε μαζί με το δροσερό αεράκι που είχε σηκωθεί πάνω από τη θάλασσα, χοροπηδώντας σα μικρό παιδί…
«Θα μου στείλεις τις φωτογραφίες;».
Δεν πήρε απάντηση. 

 Έμεινε να κοιτάει στο δρόμο.
«Τι όμορφο κορίτσι…Για μια στιγμή πίστεψα πως θα είσαι το επόμενο λάθος μου καλή μου…Ας είναι. Στο καλό….!» μονολόγησε ψιθυριστά. 

Γύρισε του χαμογέλασε και χάθηκε στη στροφή στο μεγάλο σοκάκι. Έμεινε εκεί, ακίνητος. Χαμογελούσε.

 Η παρουσία της του έδωσε χαρά.

 Του ξύπνησε τον έρωτα. 

Μόνο το «Κύριε Αχιλλέα» του ηχούσε παράξενα στη σκέψη του. Τον συνόδευε τα τελευταία δέκα χρόνια και τον έκανε να μένει μπροστά στον καθρέπτη για να …δει τα χρόνια του! 

Αγνάντεψε τη θάλασσα αρκετή ώρα. 

Δυο δάκρυα ανεξήγητης συγκίνησης κύλησαν στα μάγουλά του. Το ένα ήθελε να προσπεράσει το άλλο κι ας έπεφτε πρώτο καταγής. 

 Δάκρυα, ιδρώτας, θάλασσα. 

Η αλμύρα τους, τα γιάνει όλα. 

Έπιασε το ποτιστήρι και πότισε τους βασιλικούς...

Από το μυθιστόρημα του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου, 

"Ο Κένταυρος που αγαπούσε τη Γοργόνα",  

 εκδόσεις   "Όστρια"...