Θυμάμαι να γράφω ποιήματα, για τη ζωή που μου έταξαν κι έλεγαν πως δεν υπάρχει στ’ αλήθεια.
Μα εγώ την έφτιαξα με ορθάνοιχτα χέρια και μάτια
φορτισμένων αστραπών.Είδα, οίδα και ξέρω πως η συντέλεια εισπνέει χαμόγελα κι εκπνέει παγωμένες ανάσες, χτίζοντας ζωές μελλοντικών αναμνήσεων σε θρήνους αγαλμάτων.
Η μόνη συντέλεια που φοβάμαι πια,
είναι η απώλεια.
Στιγμιότυπα αβύσσου
Κοιτούσα την τρεμάμενη γη να λικνίζεται, των ανέμων τη θέληση.
Στα χαμηλωμένα τους βλέφαρα οι πολιτείες κρεμούσαν νέον φως, αντανάκλαση-μάγισσα. Κοιτούσα τη γη σαν σελήνη που απόμακρη στέκεται δίχως χέρια να αγγίξω δίχως πόδια να τρέξω με καρδιά που εντός της βοούσε ανεξήγητη η άβυσσος.
Λυπημένη η σελήνη στα βάθη της κι ας προσβλέπει στα ύψη.
Ποιός θυμός ξεθυμαίνει θρηνώντας των λαών την αιώνια θλίψη που γεννά των κτητόρων η απάθεια;
Oι γενναίοι
Η γαλήνη ξοδεύτηκε για λίγο.
Θαυμάσιοι έρωτες αναβίωσαν σε γωνιές που είχαν κατοικήσει γενναίοι.
Και η μοίρα τους ήταν γενναία.
Γνώριζε, λες, πως εκείνοι δεν θα πέθαιναν λησμονώντας.
Παιδικό φυλαχτό-κληροδότημα η απαντοχή.
Ασήμαντοι οι ενδιάμεσοι σταθμοί
Ποτέ δεν λύγισαν των ματιών την απόφαση: Κανένα δάκρυ για τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τα γενναία!
