Επιλέγουμε να αφιερώσουμε την ψυχή μας, το σώμα μας και την ύπαρξή μας ολόκληρη σε κάποιον από τον όποιον η μόνη αίσθηση που μας μένει είναι ότι δεν είμαστε αρκετοί. Έτσι με αγωνία συνεχίζουμε να προσφέρουμε, ψάχνοντας καινούργιους τρόπους για να μην νιώθουμε λίγοι. Συνεχίζουμε να ανταλλάζουμε την αγάπη για αδιαφορία και όλες οι προσπάθειες χάνονται γιατί δεν αναγνωρίζονται ως προσφορά, αλλά ως έλλειμμα.
Η ερώτηση είναι – γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί περνάς ατέλειωτες ώρες προσπαθώντας να απαντήσεις σε μια ερώτηση – «πώς δεν αρκεί αυτό που δίνω;» Γιατί; Η αλήθεια είναι ότι δεν θα είσαι ποτέ αρκετός για κάποιον που δεν είναι έτοιμος να δεχτεί την αγάπη σου, για κάποιον που δεν έχει μάθει να αγαπάει.
Υπάρχουν άνθρωποι με διαφορετική αντίληψη για την αγάπη, απαιτούν την αγάπη και την λαμβάνουν σαν κάτι δεδομένο, γιατί πιστεύουν ότι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να τους την δίνουν. Αυτό δεν συμβαίνει επειδή είναι κακοί, αλλά επειδή έχουν μάθει μια λάθος αγάπη, μια αγάπη χωρίς προσφορά και αναγνώριση.
Εάν ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου ρουφάει όλη την ενέργειά σου και σαν κακομαθημένο παιδί εκφράζει παράπονο και ζητάει όλο και περισσότερα, ίσως πρέπει να σκεφτείς να βάλεις τέλος σε αυτή την σχέση. Είναι δύσκολο ειδικά εάν πιστεύεις ότι αυτός μπορεί αλλάξει.
Το βόλεμα όμως είναι μια ωραία γωνία στην οποία συνήθως δεν αναπτύσσεται τίποτα, μένει πάντα άδεια. Έτσι χρειάζεται να σκεφτείς ότι ο άνθρωπος αυτός ίσως έχει ανάγκη από ένα δικό του χώρο και χρόνο. Στην στασιμότητα η ζωή απουσιάζει. Ό,τι δεν ρέει, είναι νεκρό.
Να μένεις γιατί αγαπάς; Αυτό δεν αλλάζει κάτι γιατί είναι φαύλος κύκλος στον οποίο το μόνο που καταφέρνεις είναι να σε καταδικάζεις σε συνεχόμενη απόρριψη. Αντί να σκορπάς τα συναισθήματα σου σε κάποιον που δεν μπορεί να τα εκτιμήσει, δώσε τα σε αυτόν που έχει την μεγαλύτερη τους ανάγκη – στον εαυτό σου. Και να θυμάσαι πάντα ότι είναι προτιμότερο ένα οδυνηρό τέλος παρά οδύνη δίχως τέλος.Συγγραφέας Sylvia Gogiyska enallaktikidrasi.com