Ένα επίκαιρο έργο βγαλμένο μέσα από τη σημερινή σκληρή πραγματικότητα ένα πολιτικό κείμενο με τα βιώματα της κρίσης, όπου μέσα από τις συγκρούσεις των πρωταγωνιστών ξεδιπλώνονται οι αντιπαραθέσεις της μνημονιακής πραγματικότητας και της αντιμνημονιακής προσδοκίας.Αντιπαραθέσεις μεταξύ των όσων βιώνουμε στη σκληρή μνημονιακή Ελλάδα και των όσων προσδοκούμε προτείνοντας τη λύση του άλλου δρόμου, που οδηγεί στη νέα πρόταση που μπορούμε να κομίσουμε ως άτομα και ως χώρα στον κόσμο, με μια στοχαστική άποψη.Ο λόγος ρεαλιστικός και ευθύς προκαλεί «γρατσουνιές» στο σώμα της κοινωνίας, που εξοργίζει αλλά ταυτόχρονα κινητοποιεί και δημιουργεί προσδοκίες για τη νέα εποχή. Η οργή που «εκτονώνεται» μέσα από τους διαλόγους μεταλλάσσεται πότε σε επαναστατικές ιδέες και πότε σε σιωπηλό φόβο… Στο τέλος η διαπίστωση ότι τίποτα δεν έχει χαθεί και πως κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος προκαλεί ανάταση και αφύπνιση για αντίσταση.
«Ήταν λέει… στο σπίτι του πρωθυπουργού».
H αμφισβήτηση και η απαξίωση της πολιτικής και των πολιτικών.
Οι αγωνίες, ο φόβος, οι ελπίδες, η αφύπνιση και το θάρρος. Η πίστη για ένα καλύτερο αύριο. Η εμμονή στην ομορφιά της ζωής, τις αξίες, τα ιδανικά και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Το όνειρο για ένα νέο κόσμο. Ο αγώνας και η δικαίωση.Το νέο μοντέλο ζωής των τελευταίων ετών που προσπαθεί να χτίσει από τα υλικά των ερειπίων το νέο κόσμο, τη ζωή μέσα από μια φάρσα . H ζωή στο σπίτι του πρωθυπουργού η αντιπαραβολή της φτώχιας στη χλιδή και στο «ευτυχισμένο» παρελθόν, το δόγμα του σοκ που ισοπεδώνει τα πάντα τριγύρω αλλά όχι και την ψυχή.Ο αγώνας συνεχής φέρνει αποτελέσματα, η δικαίωση. Το έργο προφητικό γράφτηκε το 2013 και περιγράφει όλα όσα συνέβησαν μέχρι το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου, τη βραδιά των εκλογών ενώ επιφυλάσσεται για το τι μέλλει γενέσθαι! Η δοκιμασία της ζωής μέσα από την κρίση.
Η ιδιαιτερότητα του έργου έγκειται στο γεγονός ότι κάθε μια από τις 4 πράξεις του «Ήταν λέει στο σπίτι του πρωθυπουργού….» , αποτελούν ένα αυτοτελές…μονόπρακτο, που με μαεστρία «συνέδεσε» ο συγγραφέας. Είναι δηλαδή 4 πράξεις, 4 μονόπρακτά, που αποτελούν ταυτόχρονα ένα ολοκληρωμένο θεατρικό έργο, εμπνευσμένο από την κοινωνική, πολιτική και οικονομική ζωή στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, με αυστηρή κριτική, διορατικότητα, σάτιρα και ειρωνεία, που είναι χαρακτηριστικό της γραφής του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου.
«Γιατί δε μιλάς;»
H ειρωνεία, ο ανταγωνισμός, οι κραυγές, οι συμβιβασμοί, το χάσμα επικοινωνίας ενός ζευγαριού μέσα από μια στιγμή της καθημερινότητας.
Ο καθένας από τους δύο πασχίζει να προσφέρει τον καλύτερό του εαυτό για να κάνει ευτυχισμένο τον σύντροφό του αλλά αποδεικνύεται ότι αυτό που περιμένει ο ένας είναι εκ διαμέτρου διαφορετικό από αυτό που πιστεύει ότι του προσφέρει ο άλλος. Ποια είναι η κατάληξη;
