Και συμπάθεια βέβαια από τον δικό μας Υπουργό Εξωτερικών κ. Δένδια, που προσεφέρθη να στείλει πυροσβεστική βοήθεια στη γείτονα χώρα αλλά, ευτυχώς, ο ομόλογος του Τούρκος του είπε ‘’ευχαριστώ’’ και το πράμα έμεινε εκεί.
Και λέγω ‘’ευτυχώς’’ γιατί στις μέρες τούτες που οι πυρκαγιές επλεόνασαν στο σπίτι μας, δεν νομίζω ότι μας περίσσεψαν αεροπλάνα ή άνδρες της πυροσβεστικής για να τα στείλουμε σε γείτονες, που μας έχουν κάνει τη ζωή ποδήλατο με τους παλικαρισμούς τους, τις απειλές τους, την εν γένει συμπεριφορά τους.
Να υπενθυμίσω στον Υπουργό μας την ευαγγελική ρήση ‘’μη δώτε τα άγια τοις κυσί’’; Φτάνουν πια οι αβροφροσύνες. Μπουχτίσαμε από σκληρή(!) γλώσσα και διπλωματικές ευγένειες . Γιατί, να δεις πως στο τέλος θα μας πούνε και μαλ…θακούς.
Μήπως είναι ευκαιρία κ. Δένδια, να υπενθυμίσεις στον φίλο σου τον Τούρκο ότι από τη στιγμή που σηκώνεται ένα πολεμικό αεροπλάνο θέλει 15-20 χιλ. ευρώ ανά ώρα. Να του πεις δηλ. πως, αν σταματήσουν για 1-2 μήνες τις υπερπτήσεις τους στο Αιγαίο, θα έχουν οικονομία εκατομμυρίων ευρώ, που θα μπορούν να τα διαθέσουν για την αγορά μέσων πυρόσβεσης.
Και πού ‘σαι. Να του τα πεις έξω απ’ τα δόντια, όπως τότε στην ‘Αγκυρα, ότι έτσι ή αλλιώς οι παραβάσεις τους πάνε στο βρόντο και ότι δεν μασάμε από τέτοιες απειλές…
Ως γράφω τούτες τες γραμμές βλέπω τη φωτιά που ξέσπασε στη Βαρυμπόμπη. Δεν ξέρω τι θα γίνει, κι εύχομαι το καλύτερο. Σκέπτομαι όμως την ώρα τούτη που μαίνεται η φωτιά, τι θα έλεγαν οι κακεντρεχείς σαν κι εμένα, αν είχαμε στείλει 1-2 αεροπλάνα μας πυροσβεστικά στην Τουρκία…