Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”,
το Σάββατο 17 Ιουλίου 2021
Η Δημοκρατία, φυσικά… Μια λέξη να ταξιδεύει στο μέλλον της ανθρωπότητας τις ιστορικές μνήμες του παρελθόντος, τις αγωνιώδεις αναζητήσεις του παρόντος και τις αναπόφευκτες και πληθυντικές αβεβαιότητες για όσα έρχονται. Για εκείνα που ακολουθούν.
Η Ελλάδα χάρισε στην εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών το… λιγότερο ατελές πολίτευμα που εμπνεύστηκε η ζώσα σκέψη, και οι ιδέες του Διαφωτισμού ήρθαν να προσαρμόσουν την ωδή στην ιδιότητα του (ενεργού) πολίτη, στις συγκυριακές επικαιροποιήσεις των κοινωνικών και ατομικών προτεραιοτήτων.
Το πολίτευμα της ανοχής, ακόμη και στο λάθος. Της σύνθεσης και της συνεννόησης. Της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού. Της ενσωμάτωσης της διαφορετικότητας και της ετερότητας. Η αποθέωση της ανατροφοδοτούμενης υπεροχής του κοπιώδους «μαζί», απέναντι στον εγκλωβισμό της απομόνωσης ενός (υπερ) «εγώ» το οποίο λειτουργεί ως υποκείμενο νόσημα της συναπόφασης για κοινή διαδρομή, πρόοδο και εξέλιξη. Φυσικά και για κοινή διαχείριση των πλέον δύσκολων πτυχών του εαυτού μας.
Τα ταυτοτικά συστατικά στοιχεία της Δημοκρατίας συμπυκνώθηκαν εδώ και πολλές δεκαετίες στην πολιτική στρατηγική του μεσαίου χώρου, της αναζήτησης κοινών τόπων, ανεξάρτητα της φυσιολογίας των αντίστοιχων αφετηριών. Από τους εμβληματικούς λόγους του Ρόμπερτ Κένεντι για την ωδή στη συμπόνοια και την αλληλεγγύη, στην Τριγωνοποίηση του Μπιλ Κλίντον και του Μπαράκ Ομπάμα. Ο μεσαίος χώρος ως στρατηγική ενσάρκωση της… υποψίας του Ρίτσαρντ Νίξον για την ύπαρξη μιας σιωπηλής πλειοψηφίας, η οποία διστάζει να εκφραστεί πειστικά και με αυτοπεποίθηση, κάθε φορά που στην κοινωνία επικρατούν τα άκρα και οι ακρότητες.
Η εθνική τραγωδία της Ελλάδας, στα χρόνια της κρίσης των Μνημονίων και της πανδημίας του κορονοϊού, που έρχεται να λειτουργήσει προσθετικά και επομένως σωρευτικά, να αφαιρέσει από τους ενεργούς πολίτες τη ζωογόνο έμπνευση να συνεχίζουν να υπερασπίζονται τον πυρήνα των αξιών της Δημοκρατίας. Απέναντι στους εχθρούς, αντιπάλους και υπονομευτές «εντός των τειχών».
Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, με τη θυελλώδη επικράτηση και παγίωση της κυριαρχίας τους στη χώρα-μαιευτήριο της Δημοκρατίας. Μια πληγή που δεν κλείνει, και ανατροφοδοτεί το μίσος και τον διχασμό, τη διαίρεση και την αφαίρεση, δυνάμεων και κουράγιου.
Την ώρα που οι κοινωνίες αναζητούν την ψυχραιμία και τον ήπιο λόγο, για να πείσουν εκείνους που διστάζουν ή αρνούνται την αυταπόδεικτη αναγκαιότητα του εμβολιασμού, ώστε να ανακτήσουμε τον έλεγχο της διαδρομής της ζωής μας, η κυριαρχία των πιο τοξικών στοιχείων της πολιτικής και των ΜΜΕ στη διαμόρφωση του δημόσιου λόγου, εξελίσσεται σε μοιραίο εθνικό ατύχημα.
Φυσικά, η Ιστορία θα ταχυδρομήσει τον λογαριασμό στους μοιραίους. Η σχετική διαδικασία ωστόσο, υλοποιείται με χρονοκαθυστέρηση, και συνοδεύεται από σκοτάδι. Εκείνο το οποίο δεν θα έπρεπε να θολώνει τη ματιά της κοινωνίας προς το φως.
Η Δημοκρατία, φυσικά… Μια λέξη να ταξιδεύει στο μέλλον της ανθρωπότητας τις ιστορικές μνήμες του παρελθόντος, τις αγωνιώδεις αναζητήσεις του παρόντος και τις αναπόφευκτες και πληθυντικές αβεβαιότητες για όσα έρχονται. Για εκείνα που ακολουθούν.
Η Ελλάδα χάρισε στην εξέλιξη των ανθρώπινων κοινωνιών το… λιγότερο ατελές πολίτευμα που εμπνεύστηκε η ζώσα σκέψη, και οι ιδέες του Διαφωτισμού ήρθαν να προσαρμόσουν την ωδή στην ιδιότητα του (ενεργού) πολίτη, στις συγκυριακές επικαιροποιήσεις των κοινωνικών και ατομικών προτεραιοτήτων.
Το πολίτευμα της ανοχής, ακόμη και στο λάθος. Της σύνθεσης και της συνεννόησης. Της πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού. Της ενσωμάτωσης της διαφορετικότητας και της ετερότητας. Η αποθέωση της ανατροφοδοτούμενης υπεροχής του κοπιώδους «μαζί», απέναντι στον εγκλωβισμό της απομόνωσης ενός (υπερ) «εγώ» το οποίο λειτουργεί ως υποκείμενο νόσημα της συναπόφασης για κοινή διαδρομή, πρόοδο και εξέλιξη. Φυσικά και για κοινή διαχείριση των πλέον δύσκολων πτυχών του εαυτού μας.
Τα ταυτοτικά συστατικά στοιχεία της Δημοκρατίας συμπυκνώθηκαν εδώ και πολλές δεκαετίες στην πολιτική στρατηγική του μεσαίου χώρου, της αναζήτησης κοινών τόπων, ανεξάρτητα της φυσιολογίας των αντίστοιχων αφετηριών. Από τους εμβληματικούς λόγους του Ρόμπερτ Κένεντι για την ωδή στη συμπόνοια και την αλληλεγγύη, στην Τριγωνοποίηση του Μπιλ Κλίντον και του Μπαράκ Ομπάμα. Ο μεσαίος χώρος ως στρατηγική ενσάρκωση της… υποψίας του Ρίτσαρντ Νίξον για την ύπαρξη μιας σιωπηλής πλειοψηφίας, η οποία διστάζει να εκφραστεί πειστικά και με αυτοπεποίθηση, κάθε φορά που στην κοινωνία επικρατούν τα άκρα και οι ακρότητες.
Η εθνική τραγωδία της Ελλάδας, στα χρόνια της κρίσης των Μνημονίων και της πανδημίας του κορονοϊού, που έρχεται να λειτουργήσει προσθετικά και επομένως σωρευτικά, να αφαιρέσει από τους ενεργούς πολίτες τη ζωογόνο έμπνευση να συνεχίζουν να υπερασπίζονται τον πυρήνα των αξιών της Δημοκρατίας. Απέναντι στους εχθρούς, αντιπάλους και υπονομευτές «εντός των τειχών».
Τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν, με τη θυελλώδη επικράτηση και παγίωση της κυριαρχίας τους στη χώρα-μαιευτήριο της Δημοκρατίας. Μια πληγή που δεν κλείνει, και ανατροφοδοτεί το μίσος και τον διχασμό, τη διαίρεση και την αφαίρεση, δυνάμεων και κουράγιου.
Την ώρα που οι κοινωνίες αναζητούν την ψυχραιμία και τον ήπιο λόγο, για να πείσουν εκείνους που διστάζουν ή αρνούνται την αυταπόδεικτη αναγκαιότητα του εμβολιασμού, ώστε να ανακτήσουμε τον έλεγχο της διαδρομής της ζωής μας, η κυριαρχία των πιο τοξικών στοιχείων της πολιτικής και των ΜΜΕ στη διαμόρφωση του δημόσιου λόγου, εξελίσσεται σε μοιραίο εθνικό ατύχημα.
Φυσικά, η Ιστορία θα ταχυδρομήσει τον λογαριασμό στους μοιραίους. Η σχετική διαδικασία ωστόσο, υλοποιείται με χρονοκαθυστέρηση, και συνοδεύεται από σκοτάδι. Εκείνο το οποίο δεν θα έπρεπε να θολώνει τη ματιά της κοινωνίας προς το φως.
Από τα ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ