Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη, Παιχνίδι χωρίς κανόνες

[...] Ο Βαγγέλης τώρα τελευταία είχε καταλάβει τι θα πει ακριβώς αυτή λέξη. Στα σύνορα την πρωτάκουσε.

 «Γκάσταρμπάιτερ;»

 «Για».

 Δηλαδή μετανάστες. Εντάξει.

 Μήπως μετανάστες δεν είναι; 

Τώρα τελευταία, όμως, κατάλαβε πως δεν είναι, αυτός κι οι όμοιοί του, σαν τους μετακινούμενους εργάτες τους Γάλλους, τους Σουηδούς. 

Αυτός κι οι ομοιοί του δεν είναι σαν τους μετανάστες που πήγαν στην Αμερική. Εδώ δεν έχουν μόνιμη διαμονή, δεν έχουν μόνιμη εργασία, δεν έχουν πολιτικά δικαιώματα. Είναι οι «γκάσταρμπάιτερ», που σημαίνει αυτοί που έρχονται από το Νότο. Πάει να πει πως είσαι βέβαια άνθρωπος, μα κάτι λιγότερο από τους άλλους ανθρώπους. Είσαι, ας πούμε, και ολίγον άνθρωπος. Είσαι μια καινούρια τάξη, κάτι ανάμεσα σε μηχανή και σε άνθρωπο, κάτι ανάμεσα σε ζώο και σε άνθρωπο, αν αυτό δε σ' ενοχλεί, δηλαδή είσαι «γκάσταρμπάιτερ». Και το Βαγγέλη άρχισε να τον ενοχλεί και πολύ μάλιστα. Ειδικά απ' τη βραδιά που πήγανε να πιουν μια μπίρα, παρέα όπως ήταν τέσσερις πέντε.

Γαλάτεια Γρηγοριάδου-Σουρέλη, Παιχνίδι χωρίς κανόνες, Πατάκης, Αθήνα 2009, σ. 129.