Μερικοί έφεραν τίτλους και αξιώματα πομπώδη, όπως Σακελάριος, Οικονόμος, Μέγας Οικονόμος και ο Δρακιώτης, με το ειρωνικό χιούμορ με το οποίο περιγράφει τα τεκτενόμενα, απορεί πως κοντά σ ‘ αυτούς και τον Μέγα Λογοθέτη δεν χειροτόνησαν ακόμη στο Λιτόχωρο κι έναν δυο ψάλτες και κανένα Λαμπαδάριο!....
Με το πέρασμα του χρόνου και μέχρι τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα, έφτασαν να λειτουργούν δέκα και σε μια περίοδο δώδεκα ιερείς!
Τις δύο τελευταίες δεκαετίες της Τουρκοκρατίας λειτουργούσε και ο προ-πάππους μας ο παπα-Θανάσης ο Δράβαλος, μεγάλο πειραχτήρι και χωρατατζής, ο οποίος έκανε κάθε φιλότιμη προσπάθεια να καταξιώνει το όνομα του!...αλλά αυτά θα τα πούμε σε άλλη ιστορία...
Η συνεχής αύξηση του αριθμού των παπάδων είχε ως συνέπεια να προκύψουν δυσκολίες στη συντήρηση τους. Για την εξυπηρέτηση των αναγκών αυτών το Λιτόχωρο είχε χωριστεί σε μικρές ενορίες, από πιο παλιά, και οι ιερείς έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο στην άσκηση του έργου τους. Ευχές και αγιασμοί διαβάζονταν σε πλήθος περιπτώσεων και τα “υψώματα” στις ονομαστικές γιορτές θεωρούνταν απαραίτητα για τη βοήθεια και τη χάρη των πιστών τους αλλά και την ενίσχυση του εισοδήματος τους, αφού δεν είχαν άλλους πόρους να ζήσουν.
Αγιασμοί διαβάζονταν ακόμη και για να απαλλαγούν τα σπίτια από τα ποντίκια!
Η πιο αμίμητη όμως ευχή, που είχε επινοήσει ένας από αυτούς, ήταν για να ευλογεί τα όπλα των κυνηγών!
‘Ϊνα ώσιν ευθύβολα και φονεύωσι...λαγέους, μπεκατσέους”!!!
η φωτογραφία είναι από τη δοξολογία για την απελευθέρωση από τους Τούρκους το 1912, στον Αη-Γιώργη. Την Ελληνική Σημαία ανάμεσα στους δύο χορούς των ιερέων κρατούσαν ο Πρόεδρος της Κοινότητας και Επιτροπής Γρηγόριος Φούντος και ο καθηγητής Αθανάσιος Λασπόπουλος, που αυτοεξορίστηκε το 1878 μετά την επανάσταση στην οποία έλαβε μέρος και επανήλθε με το σώμα του Μιχαήλ Αναγνωστάκου (Ματαπά), πλαισιωμένοι από τους μαθητές των σχολείων με τους δασκάλους τους και τους κατοίκους του χωριού.
Ο παπα-Γιώργης ο Δράβαλος μάλλον είναι ο τρίτος από δεξιά. Ο παπα-Θανάσης, απ' τον οποίο πήραμε και το όνομα, πέθανε νέος πριν την απελευθέρωση.
[Τις πληροφορίες διέσωσε ο θείος μας Θανάσης Αδαμόπουλος στο βιβλίο “Λιτοχωρίτικες ιστορίες”.]
Η συνεχής αύξηση του αριθμού των παπάδων είχε ως συνέπεια να προκύψουν δυσκολίες στη συντήρηση τους. Για την εξυπηρέτηση των αναγκών αυτών το Λιτόχωρο είχε χωριστεί σε μικρές ενορίες, από πιο παλιά, και οι ιερείς έδειχναν ιδιαίτερο ζήλο στην άσκηση του έργου τους. Ευχές και αγιασμοί διαβάζονταν σε πλήθος περιπτώσεων και τα “υψώματα” στις ονομαστικές γιορτές θεωρούνταν απαραίτητα για τη βοήθεια και τη χάρη των πιστών τους αλλά και την ενίσχυση του εισοδήματος τους, αφού δεν είχαν άλλους πόρους να ζήσουν.
Αγιασμοί διαβάζονταν ακόμη και για να απαλλαγούν τα σπίτια από τα ποντίκια!
Η πιο αμίμητη όμως ευχή, που είχε επινοήσει ένας από αυτούς, ήταν για να ευλογεί τα όπλα των κυνηγών!
‘Ϊνα ώσιν ευθύβολα και φονεύωσι...λαγέους, μπεκατσέους”!!!
η φωτογραφία είναι από τη δοξολογία για την απελευθέρωση από τους Τούρκους το 1912, στον Αη-Γιώργη. Την Ελληνική Σημαία ανάμεσα στους δύο χορούς των ιερέων κρατούσαν ο Πρόεδρος της Κοινότητας και Επιτροπής Γρηγόριος Φούντος και ο καθηγητής Αθανάσιος Λασπόπουλος, που αυτοεξορίστηκε το 1878 μετά την επανάσταση στην οποία έλαβε μέρος και επανήλθε με το σώμα του Μιχαήλ Αναγνωστάκου (Ματαπά), πλαισιωμένοι από τους μαθητές των σχολείων με τους δασκάλους τους και τους κατοίκους του χωριού.
Ο παπα-Γιώργης ο Δράβαλος μάλλον είναι ο τρίτος από δεξιά. Ο παπα-Θανάσης, απ' τον οποίο πήραμε και το όνομα, πέθανε νέος πριν την απελευθέρωση.
[Τις πληροφορίες διέσωσε ο θείος μας Θανάσης Αδαμόπουλος στο βιβλίο “Λιτοχωρίτικες ιστορίες”.]
Ανάρτηση στο facebook της κ. Μαρίας Παπαθανασίου