Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”,
το Σάββατο 15 Μαϊου 2021
Η διαδρομή που διανύει κάποιος για να εγκαταλείψει τη βολική και ανέμελη αποστασιοποίηση από το κοινωνικό γίγνεσθαι, μέχρι να φτάσει στο κάλεσμα ευθύνης που συνιστά η επιλογή του κομματικού σχηματισμού τον οποίο θα εμπιστευτεί για να διαχειριστεί το μέλλον του, είναι από τις πλέον σύνθετες και συναρπαστικές παραμέτρους της… κανονικότητάς μας.
Η γοητεία που ασκεί κάθε φορά, κάθε διαφορετική συνισταμένη, σε κάθε ψηφοφόρο, αποτελεί ζητούμενο επαρκούς χαρτογράφησης από τα πολιτικά επιτελεία, ώστε να βρεθούν εγκαίρως σε πλεονεκτική αφετηρία έναντι του ανταγωνισμού. Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει η συμπεριφορική αισθητική που καταγράφεται σε περιόδους κρίσεων. Σε κοινωνίες σε κρίση. Σε πολίτες που πλησιάζουν περισσότερο την απογοήτευση και την απόγνωση, και όχι τον ενθουσιασμό και την προσδοκία. Την ελπίδα.
Στη σκιά της πανδημίας του κορονοϊού, το ελληνικό υπόδειγμα εκλογικής συμπεριφοράς προσλαμβάνει πρόσθετο ενδιαφέρον καταγραφής και ανάλυσης. Η απογοήτευση και η ανασφάλεια από την πανδημία, έρχονται να λειτουργήσουν σωρευτικά με την απόγνωση της δεκαετίας της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων. Σε συνδυασμό με την αυθόρμητη τάση του καθενός να γοητεύεται από τον ατομικισμό, με το κοινό συμφέρον να υποχωρεί δραματικά, ίσως και ασυγχώρητα, σε σχέση με την επιδίωξη της ατομικής (και μόνο) επιβίωσης.
Οι εκλογικές αναμετρήσεις του μέλλοντος, θα είναι περισσότερο σύνθετες και δυσανάγνωστες από κάθε άλλη περίοδο στο παρελθόν. Ακόμη και από την περίοδο της αποστροφής προς το «σύστημα», που διέκρινε την εποχή των Μνημονίων, και μερικώς καταγράφεται ως τάση και στη σημερινή κοινωνική ταλάντωση.
Κοινωνίες σε κρίση, όπως είναι η ελληνική, δύσκολα αποφεύγουν την εξατομικευμένη ψήφο. Την ψήφο που έχεις ως πυρηνικό στοιχείο την προσωπική επιβίωση, και συμπορεύεται με την αδιαφορία για την κοινή πρόοδο. Για το τι επιπτώσεις θα επιφέρει στη συλλογική πορεία της κοινωνίας προς το μέλλον.
Οι ενδιαφέροντες καιροί που μας… προτρέπει η Ιστορία να ζήσουμε, έρχονται.
Για περισσότερα υστερόγραφα
Η διαδρομή που διανύει κάποιος για να εγκαταλείψει τη βολική και ανέμελη αποστασιοποίηση από το κοινωνικό γίγνεσθαι, μέχρι να φτάσει στο κάλεσμα ευθύνης που συνιστά η επιλογή του κομματικού σχηματισμού τον οποίο θα εμπιστευτεί για να διαχειριστεί το μέλλον του, είναι από τις πλέον σύνθετες και συναρπαστικές παραμέτρους της… κανονικότητάς μας.
Η γοητεία που ασκεί κάθε φορά, κάθε διαφορετική συνισταμένη, σε κάθε ψηφοφόρο, αποτελεί ζητούμενο επαρκούς χαρτογράφησης από τα πολιτικά επιτελεία, ώστε να βρεθούν εγκαίρως σε πλεονεκτική αφετηρία έναντι του ανταγωνισμού. Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει η συμπεριφορική αισθητική που καταγράφεται σε περιόδους κρίσεων. Σε κοινωνίες σε κρίση. Σε πολίτες που πλησιάζουν περισσότερο την απογοήτευση και την απόγνωση, και όχι τον ενθουσιασμό και την προσδοκία. Την ελπίδα.
Στη σκιά της πανδημίας του κορονοϊού, το ελληνικό υπόδειγμα εκλογικής συμπεριφοράς προσλαμβάνει πρόσθετο ενδιαφέρον καταγραφής και ανάλυσης. Η απογοήτευση και η ανασφάλεια από την πανδημία, έρχονται να λειτουργήσουν σωρευτικά με την απόγνωση της δεκαετίας της εθνικής καταστροφής των Μνημονίων. Σε συνδυασμό με την αυθόρμητη τάση του καθενός να γοητεύεται από τον ατομικισμό, με το κοινό συμφέρον να υποχωρεί δραματικά, ίσως και ασυγχώρητα, σε σχέση με την επιδίωξη της ατομικής (και μόνο) επιβίωσης.
Οι εκλογικές αναμετρήσεις του μέλλοντος, θα είναι περισσότερο σύνθετες και δυσανάγνωστες από κάθε άλλη περίοδο στο παρελθόν. Ακόμη και από την περίοδο της αποστροφής προς το «σύστημα», που διέκρινε την εποχή των Μνημονίων, και μερικώς καταγράφεται ως τάση και στη σημερινή κοινωνική ταλάντωση.
Κοινωνίες σε κρίση, όπως είναι η ελληνική, δύσκολα αποφεύγουν την εξατομικευμένη ψήφο. Την ψήφο που έχεις ως πυρηνικό στοιχείο την προσωπική επιβίωση, και συμπορεύεται με την αδιαφορία για την κοινή πρόοδο. Για το τι επιπτώσεις θα επιφέρει στη συλλογική πορεία της κοινωνίας προς το μέλλον.
Οι ενδιαφέροντες καιροί που μας… προτρέπει η Ιστορία να ζήσουμε, έρχονται.
Για περισσότερα υστερόγραφα
κάνε κλικ εδώ: ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ