Κι εσύ σκέφτεσαι ότι το νερό για το τσάι βράζει και κλείνεις ήρεμα το τηλέφωνο και το βράδυ τρως τα νύχια σου από την αγωνία βλέποντας τάφους να ανοίγουν με πτώματα από αποσυντεθειμένο καουτσούκ κι έναν ηλίθιο να τραγουδάει κάτι στα αγγλικά.
Έπειτα επιστρέφει η πλήξη στο σπίτι, κι αυτό ήταν όλο, ποτέ δεν συμβαίνει τίποτα.
Η αγάπη απομακρύνεται και εξαφανίζεται. Τι πληκτική αυτή η ζωή!».
(«Μακριά κι απρόβλεπτοι», Η μελαγχολία των λιονταριών)
(«Μακριά κι απρόβλεπτοι», Η μελαγχολία των λιονταριών)