«Εις τους τόπους της Τουρκίας, διά το να συμβαίνει συνεχέστερον το θανατικόν, δεν είναι άλλο κοινότερον από το να βλέπει τις πολλούς ριψοκινδύνους· οι οποίοι χωρίς συνείδησιν βάλλουσιν εις κίνδυνον όχι μόνον την ιδίαν ζωήν, αλλά και εκείνην του πλησίον. Αν το “ό συ μισείς, ετέρω μη ποιήσης” είναι φυσικός νόμος, τετυπωμένος εις την καρδίαν εκάστου, ο κανών, τον οποίον χρεωστεί να φυλάττει ο άνθρωπος εις τοιαύτας δυστυχείς περιστάσεις, είναι το, αφού λάβει την ελαχίστην υποψίαν της ολεθρίου ταύτης ασθενείας εις εαυτόν, ή εις άλλον τινά της οικίας αυτού, μήτε αυτός να εξέλθει από τον οίκον μήτε εις άλλον να συγχωρήσει να εμβεί εις τον οίκον του, πάρεξ με την αναγκαίαν προφυλακήν. Οστις άλλως ήθελε πράξει, είναι μισάδελφος και φονεύς…».