Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 13 Μαρτίου 2021
Η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός, ως οι μαθηματικές πράξεις της προόδου, έχουν… κοπιώδες περιεχόμενο. Κουράζουν. Απαιτούν μεγαλύτερη προσπάθεια. Σκέψη. Περίσσευμα επιμονής και συνέπειας.
Ενώ η αφαίρεση και η διαίρεση, επικρατούν αβίαστα στο dna μιας κοινωνίας σε βαθιά και μελαγχολική παρακμή. Μιας κοινωνίας σε πτώση. Όπως συμβαίνει δηλαδή με την Ελλάδα την τελευταία δεκαετία. Εκκινώντας από την εθνική τραγωδία των Μνημονίων, που φτωχοποίησαν το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας, και οδήγησαν σε de facto απομείωση της εθνικής αυτοδιάθεσης, και καταλήγοντας στη σημερινή ωδή στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια, στον απόηχο των δραματικών οικονομικών και ψυχολογικών συνεπειών της πανδημίας του κορονοϊού.
Όσα παρακολουθήσαμε τις τελευταίες μέρες με επίκεντρο την πάντα… τιμημένη Νέα Σμύρνη, προσφέρουν αβίαστα και γενναιόδωρα μια ταυτοτική εικόνα στον καθρέφτη της εθνικής παρακμής. Την εξηγούν και την περιγράφουν.
Η Ελλάδα ως failed state, όπως έχουμε καταντήσει, είναι μια χώρα στην οποία το μίσος και ο διχασμός λειτουργούν ως κυρίαρχα στοιχεία ταυτότητας. Μίσος και διχασμός που, αν δεν καλλιεργούν οι ίδιοι, δια της… χαλαρής προσέγγισής τους ανέχονται και ενισχύουν, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και άλλοι παράγοντες του λεγόμενου δημόσιου βίου.
Το τίμημα, φυσικά και δυστυχώς, είναι βαρύ και το πληρώνει το έθνος των Ελλήνων. Με την αναίρεση του μέλλοντός του. Ανεπίτρεπτο και ιστορικά μοιραίο.
