Η πραγματικότητα όμως το διαψεύδει. Και μάρτυρες, εμείς που διαβάζουμε αυτές τις γραμμές. Άλλες στατιστικές αποκαλύπτουν ότι η διαφθορά στην Ελλάδα των θρησκευόμενων χριστιανών καλά κρατεί. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι οι Έλληνες, καθώς και οι πολίτες όλων σχεδόν των λεγομένων χριστιανικών κρατών, έχουν επιδερμική θρησκευτική πίστη, που δεν εκφράζεται στην καθημερινότητά μας.
Και φυσιολογικά εγείρεται το ερώτημα: Είμαι πραγματικός χριστιανός ή είμαι απλώς θρησκευόμενος άνθρωπος; Υπάρχουν πολλοί θρησκευόμενοι άνθρωποι στον κόσμο και πολλές διαφορετικές θρησκείες. Υπάρχει και η παγκόσμια θρησκεία, γέννημα της «Νέας Εποχής».
Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι έμφυτο στον άνθρωπο. Ο Σολομών λέγει στον Εκκλησιαστή 3:11:«Ο Θεός … μέσα στον άνθρωπο έβαλε την αίσθηση της αιωνιότητας».Ο Πασκάλ, ο Γάλλος μαθηματικός, φυσικός και φιλόσοφος, είπε ότι «υπάρχει ένα κενό με το σχήμα του Θεού στη ζωή κάθε ανθρώπου». Ακόμη και στις πρωτόγονες φυλές υπάρχει κάποια μορφή θρησκείας.
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ θρησκείας και πίστης στον Χριστό. Η θρησκεία μάς λέει να κάνουμε κάτι για να ευαρεστήσουμε τον Θεό. Ο Χριστιανισμός διδάσκει ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, αλλά μόνο να εμπιστευτείς σ’ Εκείνον που τα έκανε όλα για εμάς. Όλες οι θρησκείες διδάσκουν ότι η σωτηρία στηρίζεται σε έργα του ανθρώπου. Ο Χριστιανισμός διδάσκει ότι δικαιωνόμαστε με τη χάρη του Θεού διά της πίστεως στον Χριστό.
Η θρησκεία συχνά γεννά πολέμους. Και έχουν γίνει θρησκευτικοί πόλεμοι. Ο Ιησούς διδάσκει αγάπη, ακόμη και για τους εχθρούς. Η θρησκεία λέει: «Προσπάθησε να φτάσεις τον Θεό». Ο Χριστιανισμός λέει: «Ο Θεός κατέβηκε σ’εμάς». Υπάρχουν πολλοί θρησκευόμενοι, που αναζητούν κάποια βαθύτερη πραγματικότητα. Πιστεύουν ότι αυτό μπορεί να το βρουν σε κάποια εκκλησία. Γι’ αυτό αλλάζουν τις εκκλησίες, τη μία μετά την άλλη, γιατί πιστεύουν πως η εκκλησία θα τους προσφέρει αυτό που ψάχνουν. Σύντομα, στην πορεία, ανακαλύπτουν ότι καμιά εκκλησία δεν μπορεί να καλύψει το κενό που νιώθουν μέσα τους. Δεν έχουν καταλάβει ότι μόνο ο Ιησούς Χριστός είναι ο Σωτήρας και καμία απολύτως εκκλησία δεν σώζει από μόνη της, παρά μόνο ο Χριστός.
Είναι, αλήθεια, ότι μπορεί κάποιος να είναι βαθιά θρησκευόμενος, να τηρεί σχολαστικά το τυπικό και όλες τις τελετουργίες, τις λειτουργίες και τους κανόνες της θρησκείας, όπως οι Φαρισαίοι της εποχής του Ιησού, κι όμως να μην είναι παιδί του Θεού.
Η θρησκεία λέει: «Αρκεί κάποιος να είναι καλός άνθρωπος, να μην κάνει κακό στους άλλους, να κάνει καλά έργα και αυτά θα είναι το εισιτήριο για τον ουρανό». Η Βίβλος διακηρύττει: «Δεν υπάρχει δίκαιος!... Δεν υπάρχει κανένας που να εκζητάει το Θεό!Όλοι παραστράτησαν! Όλοι χωρίς εξαίρεσηεξαχρειώθηκαν!...» (Ρωμ. 3:10-12). Η θρησκεία λέει: «Kάνε καλά έργα, για να σωθείς». Η Βίβλος λέει: «…με παροχή χάρης έχετε σωθεί μέσω της πίστεως. Και αυτό δεν είναι επίτευγμα δικό σας. Είναι δώρο του Θεού...»(Εφεσ. 2:8,9). Η χάρη που στηρίζεται σε έργα, παύει να είναι χάρη.
Πολλοί ηγέτες χριστιανικών ομολογιών και δογματικών αποχρώσεων πιστεύουν ότι το δικό τους δόγμα έχει την αλήθεια. Στην πραγματικότητα, χωρίς να το καταλάβουν, δημιουργούν μια νέα θρησκεία της ομολογίας τους. Η καύχησή τους είναι η εκκλησία τους ή οι λειτουργοί των εκκλησιών τους. Αυτό παραμερίζει τον Χριστό. Αυτοί ενδιαφέρονται περισσότερο για το δόγμα τους κι αυτό προωθούν με κάθε τρόπο, ξεχνώντας πως ο Χριστός δεν ενδιαφέρεται για ομολογίες. Πουθενά δε λέει η Βίβλος, «πίστεψε σ’ αυτή τη θρησκεία ή σ’ αυτό το δόγμα για να σωθείς».
Για να καταλάβουμε καλύτερα την αλήθεια, ας δούμε την περίπτωση του πιο θρήσκου ανθρώπου, που γνώρισε ο κόσμος. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα από τον Νικόδημο, τον θρησκευτικό ηγέτη, τον πιο ηθικό και ευσεβή άνθρωπο της εποχής του. Αν και ήταν βαθιά θρησκευόμενος, ήρθε στον Ιησού, γιατί υπήρχε μεγάλο κενό στην καρδιά του, που δεν μπορούσε να το γεμίσει η θρησκεία του. Ανήκε στην ομάδα των Φαρισαίων, που ήταν οι πιο αυστηροί τηρητές του νόμου. Αυτοί μισούσαν τον Ιησού, γιατί δεν συμβιβαζόταν με τη θρησκεία τους. Ο Ιησούς, χωρίς περιστροφές, του μίλησε ξεκάθαρα για την πνευματική γέννηση. Και ο θρησκευτικός ηγέτης, που ήξερε όλη τη θεολογία της θρησκείας, δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ο άνθρωπος γεννιέται πνευματικά. Και ο Χριστός του το έκανε πολύ απλό με διάφορα παραδείγματα. Δεν είναι δε παράξενο που το θέμα της αναγέννησης ο Χριστός το ανάφερε στον ευσεβή Νικόδημο και όχι στην αμαρτωλή Σαμαρείτισσα! Κι αυτό, ασφαλώς για να δείξει ότι όλοι οι άνθρωποι – θρήσκοι και διεστραμμένοι - είναι νεκροί πνευματικά και χρειάζονται ζωή, πρέπει να αναγεννηθούν (Ιωάννης 3:1-21).
Συμπέρασμα: Αν ο βαθιά θρησκευόμενος Νικόδημος χρειαζόταν σωτηρία, τότε κι εσύ, αγαπητέ μου, που μπορεί μεν να συχνάζεις σε κάποια εκκλησία- Ορθόδοξη, Καθολική, Ευαγγελική- και να μετέχεις σε όλες τις συνάξεις και δραστηριότητές της, που μπορεί να θυσιάζεις χρόνο και χρήματα και να καυχιέσαι για την εκκλησία σου, χωρίς όμως την άνωθεν γέννηση από το Πνεύμα του Θεού, τότε το μόνο που έχεις είναι σκέτη θρησκεία, αλλά όχι σωτηρία. Γιατί ποτέ δεν αναγνώρισες ότι είσαι αμαρτωλός και ότι χρειάζεται να μετανοήσεις για τις αμαρτίες σου και με πίστη να δεχτείς τον Ιησού Χριστό ως Σωτήρα και Κύριό σου. Μόνο τότε γίνεσαι παιδί του Θεού και αποκτάς αιώνια ζωή. Εύχομαι να το κάνεις.