Ο άνθρωπος που υποφέρει από χρόνια ασθένεια, από μόνιμη αναπηρία και από θλίψη για την απώλεια αγαπημένων προσώπων αδυνατεί να εκλογικεύσει το κακό που τον βρήκε και να αποδεχθεί την δυσάρεστη εμπειρία που βιώνει για μεγάλο χρονικό διάστημα και ενίοτε μέχρι το τέλος της ζωής του. Ανεξίτηλο ψυχικό πόνο προκαλούν ακόμη οι ματαιωμένες προσδοκίες, τα ανεκπλήρωτα όνειρα μας, καθώς και η προδοσία και η απόρριψη μας από άτομα που έχουμε εμπιστευθεί. Και πάνω σε όλα αυτά ήρθε στις μέρες μας να προστεθεί η θανατηφόρος πανδημία επαυξάνοντας τον πόνο, το άγχος και την αγωνία για το αβέβαιο μέλλον μας.
Η διαχείριση της οδυνηρής εμπειρίας του ψυχοσωματικού πόνου είναι δυσχερής και γίνεται αβάστακτη αν ο πληττόμενος μένει αβοήθητος χωρίς την ηθική υποστήριξη και συμπαράσταση συγγενών, φίλων και πνευματικά καλλιεργημένων ανθρώπων, που να στέκουν θυσιαστικά κοντά του συμμετέχοντες ειλικρινά στο δράμα του. Ο εγκαταλελειμμένος κλονίζεται, απελπίζεται, τα βάζει με τον Θεό και ψάχνει να βρει διέξοδο στα ψυχοφάρμακα, τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και κάποτε στην αυτοχειρία. Λύσεις και συνταγές φορμαρισμένες δεν υπάρχουν, διότι κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και μοναδική. Ο ίδιος ο Χριστός προειδοποίησε «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον» Η βιωματική πίστη στον σταυρωθέντα Χριστό, η υπομονή και η εσχατολογική ελπίδα στην αιωνιότητα είναι τα ενδεικνυόμενα μέσα και όπλα που μπορούν να αποτελέσουν βάλσαμο για να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο.