Στρατής Μυριβήλης, Η Ζωή εν Τάφω.

Κρύβω μέσα στο βάθος της καρδιάς την τρομάρα που νιώθω, ωστόσο ξέρω καλά πως δε θα κάμω τίποτε κατώτερο σε καλό και σε κακό από...τους άλλους. Θα πολεμήσω με την ψυχή στο στόμα, θα χτυπήσω και θα χτυπηθώ στα στραβά, θάμαι πάλι ένας λοχίας του πεζικού με τις εθνικές παραδόσεις του και με τη μερίδα τις ευθύνες του. Όσο κι αν τρέμει το τσιγάρο στα δάχτυλα είναι βέβαιο πως θα τα βγάλουμε πέρα. Αύριο πρωί θα γράφω τις φυλλάδες μου μες από τα οχυρά τ ο υ ς. Γι' αυτό είμαι βέβαιος. Είναι όλοι βέβαιοι, το βλέπω στα μάτια τους. Είναι κάτι που το λέμε ελληνικά «φιλότιμο» και κανένας ακόμα δεν ξέρει αρκετά την τρομερή δύναμή του. Αυτό, σαν τη φιλοσοφική λίθο, αλλάζει την ουσία των μετάλλων, κάνει την αλχημεία των ψυχών. Μπορεί κανείς να κάνει τέρατα και σημεία μόνο και μόνο για να μη φανεί πιο αχαμνός από τον κουρέα του λόχου κι από την παρδαλή ξενολογιά που πολεμάει στο πλάι μας και μας παρακολουθεί με τις διόπτρες. Αυτό σημαίνει πως ακόμα δεν έγινα αρκετά αντρείος αντίκρυ στον εαυτό μου, που παραστέκει οχτρός πονηρός, ανοιχτομάτης και κοροϊδευτής, ένα σωστό «ρωνιό» που λέμε εμείς στη Λέσβο. Καθόλου παράξενο.