ὁ ἥλιος πέφτει στὰ νερά, ἔρχεται ἡ νύχτα.
Γι’ αὐτὸ θέλω νὰ σὲ ρουφήξω, νὰ σὲ καταπιῶ,
νὰ διαλυθῶ στὴν ἀμφιλύκη τοῦ κορμιοῦ σου,
ὅμως καὶ σὺ μὴ στέκεσαι σὰν ἄγαλμα,
μὴ μοῦ μιλᾶς στὸν πληθυντικό,
τρύπησε τὸ μεδούλι μου ὅσο μπορεῖς,
στράγγιξε μὲς στὸ αἷμα μου τὴ μοναξιά σου.
Βρὲς τρόπους νὰ καθυστερήσουμε τὴ νύχτα.
Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ἡλιοβασίλεμα (Ἀνυπεράσπιστος καημός, 1955-1970)