Είναι μοναχοπαίδι, έχει μια ενδιαφέρουσα δουλειά για την οποία πολλοί θα σκότωναν (κυριολεκτικά) και ένα οικογενειακό background, που δεν σου αφήνει περιθώρια αμφιβολίας ότι στο στο υποσυνείδητό της έχουν εντυπωθεί θετικές εικόνες και ευχάριστα βιώματα. (σ.σ. Οι συνταξιούχοι γονείς της μαγειρεύουν παρέα και εξακολουθούν να φιλιούνται στο στόμα.)
Από τότε που πηγαίναμε μαζί φροντιστήριο ζήλευα σχεδόν θανατηφόρα το πόσο γρήγορα "έπιανε" τις παραδόσεις και έλυνε τα προβλήματα στα μαθηματικά και στη φυσικοχημεία, ενώ εγώ πάλευα να τα "βρω" με τις βασικές αρχές.
Θαυμάζω πολλά πράγματα πάνω της, αλλά ένα στοιχείο ήταν που με φόβιζε ανέκαθεν σ' εκείνη: Ο παρορμητισμός της.
Ερωτεύεται από "απόσταση": ρούχα από βιτρίνες, παπούτσια από περιοδικά, φίλες με κριτήριο το γούστο τους στη μουσική, άντρες με την πρώτη ματιά. Κι όταν λέω ερωτεύεται, εννοώ ερωτεύεται. Πέφτει με τα μούτρα, χωρίς όρια, χωρίς φραγμούς και δεύτερες σκέψεις, αρκεί κάποιος ή κάτι να της κάνει «κλικ».
Η διαδικασία της δοκιμής/δοκιμασίας είναι για εκείνη περιττή. Της αρκεί αυτό το παθιασμένο, παρορμητικό hype που νιώθει. Παίρνει τον έρωτά της από το χέρι, ανεβαίνει το ροζ συννεφάκι, μπαίνει μέσα, κλείνει το φερμουάρ και πετάει για όπου βγει. Ώσπου κάποια στιγμή το συννεφάκι πέφτει πάνω σε ένα μυτερό κλαδάκι και «παφ!», σκάει. Η Νόρα σωριάζεται στο έδαφος και ψάχνει τριγύρω να βρει πού βρίσκεται. Ο "έρωτας" έχει ήδη φύγει τρέχοντας.
Πριν από τρία χρόνια ήταν αρραβωνιασμένη με έναν συνάδελφό της, για τον οποίο τα τίναξε όλα στον αέρα. Όταν εκείνος απολύθηκε και πήρε την απόφαση να φύγει για την Ελβετία, εκείνη -ένα βήμα πριν από την προαγωγή- παραιτήθηκε και έφυγε μαζί του. "Δεν έχω άλλη επιλογή" μου είπε τότε. "Τον αγαπάω, δεν μπορώ να ζήσω μακριά του, λυπήσου με".
Τους πρώτους έξι μήνες ζούσαν με δικά της χρήματα. Όταν της πρότειναν μια σούπερ δουλειά στο αντικείμενό τους, εκείνη ζήτησε σχεδόν παρακαλετά να προσλάβουν πρώτα εκείνον, γιατί αν δεχόταν κι ο Κώστας εξακολουθούσε να μένει χωρίς δουλειά, "θα πληγωνόταν ο αντρισμός του". Πέντε μήνες αργότερα, εκείνος θα της ζητούσε να χωρίσουν, γιατί δεν θα ήταν έτοιμος να κάνει το επόμενο βήμα.
Η Νόρα επέστρεψε στην Ελλάδα, "τσακισμένη" και σχεδόν απένταρη. Ανέλαβε όλη την ευθύνη για την κατάσταση, αυτοτιμωρήθηκε μερόνυχτα, έφαγε το κεφάλι της να εκλογικεύσει γιατί συνέβη όλο αυτό και όταν συνήλθε υποσχέθηκε στον εαυτό της και σε 3-4 ακόμα φίλες της τα κλασικά "ποτέ ξανά" και "ο επόμενος θα περάσει από κόσκινο". Χάρηκα τόσο όταν έμαθα πως πήρε πίσω την παλιά της δουλειά. Ευτυχώς, οι υπόλοιποι γνωρίζουν τι αξίζει καλύτερα από έκεινη.
Ακολούθησαν κάποια σκόρπια one night stands και τυφλά ραντεβού με «φίλους» από το Facebook. Αν τη ρωτούσες, είχε να πει για τον καθένα τα καλύτερα, τι κι αν στην πραγματικότητα δεν τους ήξερε καθόλου. Τόσο καλοπροαίρετη. "Ελα μωρέ, την πλάκα μου κάνω, μην ανησυχείς, είναι κι αυτό ένα στάδιο", με καθησύχαζε παλεύοντας να με πείσει πως ό,τι συνέβαινε ήταν ξεκάθαρα δική της επιλογή και είχε τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης. Λες και δεν έβλεπα τις κλεφτές ματιές που έριχνε στο κινητό της κάθε τόσο.
Το τίμημα του αυθορμητισμού
Αυτή τη φορά, ήταν λίγο πιο τυχερή και σωριάστηκε απευθείας στο σαλόνι μου. Είναι single και δυστυχισμένη, όπως δηλώνει εδώ και 2 μέρες, ύστερα από οχτώ μήνες σχέση με τον Άρη. Αυτή την ιστορία την έζησα από πολύ κοντά. Τέτοια ώρα περίπου, έξι μήνες πριν, πίναμε καφέ κάπου στο κέντρο. "Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά σου λέω, σαν να με χτύπησε το ρεύμα. Εκεί ήσουν, το είδες!".
Όντως εκεί ήμουν. Τον Άρη, έναν 30-something Ελληνοβρετανό πολιτικό μηχανικό, "περίπτωση-κελεπούρι" κατά τα φαινόμενα, τον γνωρίσαμε τυχαία ένα πρωί ενώ ψωνίζαμε σ' ένα εμπορικό κέντρο. Εκείνος δοκίμαζε μπλουζάκια και η Νόρα φόρμες γυμναστικής. Ύστερα από σύντομη ανταλλαγή απόψεων γύρω από το τι του πάει και τι όχι (όχι εκείνος δεν εξέφρασε καμία άποψη για τις φόρμες, κακός οιωνός κατά τη γνώμη μου), της ζήτησε το τηλέφωνό της.
Ακόμα θυμάμαι πόσο εκστασιασμένη κατέβαινε τις κυλιόμενες σκάλες. Ήμασταν στον πέμπτο. Μέχρι να φτάσουμε στο ισόγειο είχε έτοιμο το σενάριο τουλάχιστον 3 ακόμα σεζόν της κοινής τους ζωής. Αν θυμάμαι καλά, η τελευταία έκλεινε κάπως έτσι "...και θα έχουν και τα παιδιά μας σπίτι στο Λονδίνο για να σπουδάσουν. Τον άκουσες ε; Λίγο έξω από την Οξφόρδη!".
Για τις επόμενες τριάντα μέρες η Νόρα χάθηκε.
Την 32η μετακόμισε στο σπίτι του Άρη.
Το έμαθα την 40ή, όταν μου τηλεφώνησε η μητέρα της ξεκάθαρα για να με ψαρέψει. “Ήρθε, μάζεψε τα ρούχα της, μου άφησε τη νέα διεύθυνση, με φίλησε κι έφυγε. Τη βλέπω πάλι πολύ ενθουσιασμένη. Φοβάμαι. Ο πατέρας της είναι να σκάσει” ήταν τα λόγια της κυρίας Αριάδνης. Ούτε που θυμόμουν πόσο καιρό είχαμε να τα πούμε, ώσπου προχθές, την είδα να στέκεται στην πόρτα μου με μια βαλίτσα. Τα μάτια της κόκκινα.
Ο Άρης επέστρεψε στην πρώην του.“Ήξερα ότι υπήρχε θέμα, μου το 'χε πει, το παλεύαμε καιρό, αλλά δε μας βγήκε”. Απόδοση: Η Νόρα πέρασε τους τελευταίους μήνες της ζωής της παλεύοντας να πείσει τον Άρη ότι είναι η μία και μοναδική. “Έγινα αυτό που ήθελε, αλλά και πάλι δεν ήταν ευχαριστημένος. Ήμουν με κάποιον που δεν ήξερα!”, λέει και ξαναλέει κλαψουρίζοντας κουλουριασμένη με την ουρά της στην άκρη του καναπέ.
Α, σωστά, ξέχασα να το αναφέρω: Η φίλη μου η Νόρα είναι μια “μικρή γοργόνα”.
Άριελ του γλυκού νερού
Στη Μικρή Γοργόνα, στο κλασικό παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, η Άριελ θυσίασε τη φωνή και τη φύση της, ώστε να γίνει μια ακαταμάχητη φιγούρα στα μάτια ενός πρίγκιπα, τον οποίο ερωτεύτηκε με τον “μπαμ και κάτω”, λίγο πολύ με τρόπο της Νόρας. Τον σώζει από πνιγμό όταν το καράβι του ναυαγεί και όταν εκείνος επιλέγει να παντρευτεί μια άλλη, παρόλο που δηλώνει μαγεμένος από την Άριελ, εκείνη, αν και έχει την ευκαιρία να τον εκδικηθεί καρφώνοντας ένα μαχαίρι στην καρδιά του, κάνει μεταβολή, πέφτει στη θάλασσα και γίνεται αφρός.
Η Άριελ δεν ζει μόνο στα παραμύθια, ούτε η Νόρα αποτελεί ένα και μοναδικό φαινόμενο.
Πιθανότατα στη στεριά να ζουν περισσότερες “γοργόνες” απ' ό,τι στο βυθό. Το σύνδρομο της Μικρής Γοργόνας, δηλαδή το να θεωρείς έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισες ως το άλλο σου μισό, να δένεσαι και να δίνεσαι άνευ όρων σε κάποιον που σχεδόν δεν ξέρεις ή νομίζεις ότι ξέρεις, παρασυρμένη από άκρατο ενθουσιασμό, αφήνοντας τον εαυτό, τον ψυχισμό και την αυτοκυριαρχία σου εκτεθειμένα για χάρη ενός a propos έρωτα, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Σε κάποιες μια φορά, σε άλλες συχνότερα ή συνέχεια.
Είναι κάτι θεμιτό, αλλά επώδυνο. Ανιδιοτελές, αλλά ανώφελο. Αυθόρμητο, αλλά παγιδευτικό.
Η “Γοργόνα” δεν δίνει στον εαυτό της άλλη επιλογή πέραν του να προσαρμόσει τη ζωή της στα μέτρα του Άλλου, γιατί “έτσι είναι ο έρωτας”. Κι όταν η πραγματικότητα μέσα από τις επιλογές του Άλλου δείξει πως τα πράγματα δεν είναι τελικά όπως η ίδια ήθελε ή φανταζόταν, ένα μεγάλο “γιατί;” ζωγραφίζεται σ' ένα απορημένο και θλιμμένο προσωπάκι. Και το μυαλό τίγκα στα ενοχικά, που πήγαινε με χίλια και δεν πάτησε το φρένο νωρίτερα για να σωθεί...
Όχι, δεν μας αγαπούν περισσότερο όταν θυσιάζουμε την ουσία μας για χάρη τους, όταν ανά πάσα ώρα και στιγμή είμαστε με το δάχτυλο στο κουμπάκι πανέτοιμες να προσαρμοστούμε στα μέτρα τους, ούτε όταν θέλουμε να τους παντρευτούμε από τον πρώτο μήνα.
Μεταξύ μας, το πιο πιθανό είναι να τρομάξουν και να φύγουν. Οι σχέσεις δεν θεμελιώνονται πάνω σε τέτοιου είδους “ηρωισμούς” (πολλά εισαγωγικά εδώ).
Στους έρωτες δίνονται εξετάσεις κάθε μέρα και οι διαγωνιζόμενοι είναι δύο, όχι ένας. Παρεμπιπτόντως, οι σωστοί άντρες, όπως και οι σωστές γυναίκες -οι σωστοί άνθρωποι εν γένει-, θέλουν να αντικρίζουν τον άνθρωπό τους στο ίδιο ύψος.
Κι όταν τον δουν να παραπατάει και να πέφτει χαμηλά, τότε βάζουν ένα σκαμνάκι ή ένα γοβάκι στα πόδια τους, ώστε να τους ανεβάσουν και πάλι. Δεν σηκώνονται στις μύτες για να αισθανθούν ακόμα μεγαλύτερη υπεροχή. Αν τον δεις να σηκώνεται στις μύτες, φύγε τρέχοντας.
Γιατί το επιμύθιο της Άριελ, να ξέρεις, είναι βγαλμένο από τη ζωή.
Γράφει η Μαριλέλλα Αντωνοπούλου
Πηγή: madamefigaro.gr