[...] ...Την Κυριακή του Πάσχα οι αυλές γέμισαν σούβλες.Οικογένειες, συγγενείς, φίλοι, γαμπροί-νύφες, γείτονες,περαστικοί, «νηστεύσαντες και μη νηστεύσαντες…» συμμετείχαν
στη μεγάλη γιορτή της Ορθοδοξίας και της άνοιξης. Η μάνα του είχε ετοιμάσει το αρνί στη γάστρα και το κοκορέτσι με τα ίδια της τα χέρια. Απόλαυσαν το Πασχαλιάτικο τραπέζι γελώντας. Τσούγκρισαν τα κόκκινα αυγά, τίμησαν το τσουρέκι και το γιαούρτι.
Όσοι είχαν νηστέψει μετά το φαγοπότι υπέφεραν από έντονους πονόκοιλους. Κολικούς του …ψητού! Όταν το πεπτικό συνηθίσει 40 μέρες στα όσπρια και τα χορταρικά, σοκάρεται…Και πώς να συγκρατηθείς μπροστά στα ψητά που μοσχοβολούσαν και φαινόταν και ήταν πεντανόστιμα; Οι πιο προνοητικοί και έμπειροι, οι γυναίκες δηλαδή, που έχουν μια στενή σχέση με τα κάθε είδους χάπια, είχαν προμηθευτεί γι΄ αυτή την περίπτωση «ιμόντιουμ» και τα μοίραζαν σαν καραμέλες!
Έτρωγαν και έπιναν μέχρι να αρχίσουν να ξεφυσούν, να ανοίγουν τα κουμπιά από τα πουκάμισα και να «ξεσφίγγουν» τα ζωνάρια.
Η στέρηση προκαλεί μια λαιμαργία, που δεν ελέγχεται, παρά μόνο από τους πολλοί εγκρατείς. Πώς να ευφρανθείς όμως, όταν υποφέρεις μετά το φαγοπότι, από πονόκοιλους και διάρροιες! Η μάνα του φρόντιζε να υπάρχουν κόκκινα αυγά 50 μέρες και επέμενε όπως στα μοναστήρια, αντί «καλημέρας –καλησπέρας» να χαιρετά, την οικογένεια και τους επισκέπτες στο έμπα και στο έβγα με το «Χριστός Ανέστη».
Στα φοιτητικά του χρόνια σταμάτησε να λέει Χριστός Ανέστη για καλημέρα. Όταν το παρατήρησε η μάνα του κάποια χρονιά, της είχε πει πειρακτικά.
«Το ξέρω ότι αναστήθηκε, αλλά εύχομαι να έχουμε μια καλή μέρα, να τον χαρούμε…»
Η μάνα του κούνησε απογοητευμένη το κεφάλι της αλλά χρονιάρα μέρα, δεν έβγαλε λέξη, μπροστά στα παιδιά.
Στα φοιτητικά του χρόνια σταμάτησε να λέει Χριστός Ανέστη για καλημέρα. Όταν το παρατήρησε η μάνα του κάποια χρονιά, της είχε πει πειρακτικά.
«Το ξέρω ότι αναστήθηκε, αλλά εύχομαι να έχουμε μια καλή μέρα, να τον χαρούμε…»
Η μάνα του κούνησε απογοητευμένη το κεφάλι της αλλά χρονιάρα μέρα, δεν έβγαλε λέξη, μπροστά στα παιδιά.
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
