Ο οδικός χάρτης για την άρση μια εθνικής καραντίνας, είναι το επόμενο βήμα στο οποίο θα δοκιμαστούν οι σύγχρονες πολιτικές ηγεσίες του πλανήτη, μετά τη διαχείριση της υγειονομικής πανδημίας του κορονοϊού.
Από τη στιγμή που οι κοινωνίες επιβιώνουν, πρέπει να αρχίσουν να ζουν και όχι απλώς να υπάρχουν. Ώστε σε ένα ύστερο επίπεδο, να ζουν καλά. Καλύτερα από το παρελθόν.
Η παραπάνω διαδρομή, το ταξίδι, που έλεγε και ο Κωνσταντίνος Καβάφης στην Ιθάκη, περνάει αναπόφευκτα μέσα από την επαναλειτουργία της οικονομίας μιας χώρας. Την άρση της εθνικής καραντίνας, του λουκέτου, των περιορισμών.
Στο πεδίο αυτό, η στάση του Εμμανουέλ Μακρόν δείχνει τον δρόμο. Ο Γάλλος Πρόεδρος δεν είναι απρόσεκτος, ούτε βιαστικός. Είναι ρεαλιστής. Και ανήσυχος. Η Γαλλία των άνω των 65 εκατομμυρίων πολιτών, πλήρωσε βαρύ τίμημα με νεκρούς στη μάχη με τον κορονοϊό. Αν η οικονομία συνεχίσει να παραμένει “κλειδωμένη”, οι απώλειες θα είναι μεγαλύτερες λόγω της υφεσιακής καταστροφής και της ανεργίας. Και σε επίπεδο ανθρώπινων ζωών.
Την “ίδια” βιασύνη δείχνουν όλες οι μεγάλες χώρες του πλανήτη, με αντίστοιχα μεγάλους ή και μεγαλύτερους πληθυσμούς.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες των άνω των 330 εκατομμυρίων, η Γερμανία των 83 εκατομμυρίων, η Μεγάλη Βρετανία των 67 εκατομμυρίων, η Ιταλία των 60 εκατομμυρίων, η Ισπανία των 47 εκατομμυρίων.
Όλες τους, χώρες με οικονομίες που διατηρούν αυτάρκεια επιβίωσης. Και όμως, τρέμουν στην ιδέα να συνεχίσουν το εθνικό λουκέτο. Επειδή κατανοούν ότι μια οικονομική καταστροφή, θα κάνει την πανδημία του κορονοϊού να μοιάζει με… παιχνίδι.
Όλες τους, χώρες με οικονομίες που διατηρούν αυτάρκεια επιβίωσης. Και όμως, τρέμουν στην ιδέα να συνεχίσουν το εθνικό λουκέτο. Επειδή κατανοούν ότι μια οικονομική καταστροφή, θα κάνει την πανδημία του κορονοϊού να μοιάζει με… παιχνίδι.