γιατί όχι μόνο ακυρώνει την καταστροφή ενός σημαντικού βιοτόπου (ίσως το τελευταίο παρθένο κομμάτι της παράκτιας ζώνης της Πιερίας), αλλά και γιατί υποδεικνύει στο υπουργείο Περιβάλλοντος ότι η περιοχή θα έπρεπε να είχε συμπεριληφθεί στα όρια του Εθνικού Πάρκου και όχι να αντιμετωπίζεται με πολεοδομικά εργαλεία.
Η προσπάθεια για την ανέγερση ενός παραθεριστικού οικισμού κατ’ εκτίμηση 6.500 κατοίκων στην παράκτια περιοχή του Κορινού ξεκίνησε με πρωτοβουλία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90. Με διαδοχικές αποφάσεις, το ΥΠΕΧΩΔΕ θέσπισε Ζώνη Οικιστικού Ελέγχου στην παραλιακή περιοχή και κατόπιν ενέκρινε πολεοδομική μελέτη για τη δημιουργία του οικισμού «Ολυμπιάδα». Μόνο που μεγάλο μέρος της έκτασης του οικισμού βρισκόταν μέσα σε περιοχή Natura και Καταφυγίου Αγριας Ζωής.
Το 2011, ο Δήμος Κατερίνης πραγματοποίησε παράνομες επιχωματώσεις και διανοίξεις δρόμων στον υγρότοπο, με αποτέλεσμα να ανοίξει υπόθεση εις βάρος της χώρας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (η υπόθεση δεν έχει κλείσει γιατί ο δήμος αρνήθηκε να αποκαταστήσει τη ζημιά). Αντίθετα, το 2014 η τότε ηγεσία του υπουργείου Περιβάλλοντος ανέλαβε να «απεμπλέξει» την υπόθεση: αποχαρακτήρισε 4.000 στρέμματα του Καταφυγίου Αγριας Ζωής και στη συνέχεια ενέκρινε τους περιβαλλοντικούς όρους για τη δημιουργία του οικισμού, αγνοώντας τον φορέα του Εθνικού Πάρκου, που για πρώτη φορά τεκμηρίωσε επιστημονικά την ύπαρξη σημαντικών ειδών ορνιθοπανίδας στην περιοχή.
Προχθές, η παράλογη αυτή υπόθεση έλαβε τέλος, καθώς το Ε΄ τμήμα του ΣτΕ (απόφαση 1936/19) ακύρωσε τους περιβαλλοντικούς όρους της «Ολυμπιάδας». Την προσφυγή είχαν ασκήσει πέντε περιβαλλοντικές οργανώσεις (WWF Ελλάς, Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία, Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, Μεσόγειος SOS και Καλλιστώ) και δύο τοπικοί περιβαλλοντικοί σύλλογοι. Το ΣτΕ επισημαίνει ότι κατά τη θέσπιση της Ζώνης Οικιστικού Ελέγχου «δεν είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία οριοθέτησης του πυρήνα και των τυχόν απαιτούμενων ζωνών προστασίας του υγροβιότοπου των Αλυκών Κίτρους και της ευρύτερης περιοχής του» και για τον λόγο αυτό απορρίφθηκε η πολεοδομική μελέτη. Επιπλέον, επισημαίνει ότι η απόφαση για το Εθνικό Πάρκο (Γαλλικού, Αξιού, Λουδία και Αλιάκμονα, της Αλυκής Κίτρους και της λιμνοθάλασσας Καλοχωρίου) έχει ακυρωθεί.
Επομένως, «η διοίκηση δεν μπορούσε να προχωρήσει στην ολοκλήρωση της πολεοδόμησης της περιοχής β΄ κατοικίας και στην υλοποίησή της με την έκδοση της προσβαλλόμενης άδειας περιβαλλοντικών όρων, αλλά όφειλε να αναμείνει να ολοκληρωθεί προηγουμένως, με την επίκληση αποκλειστικώς επιστημονικών κριτηρίων και όχι οικιστικών, η οριοθέτηση των προστατευόμενων περιοχών, η οποία οριοθέτηση παραμένει, άλλωστε, μέχρι σήμερα εκκρεμής». Περαιτέρω, η εξαίρεση τμήματος 520 στρεμμάτων από την προς πολεοδόμηση περιοχή «προσιδιάζει περισσότερο σε πράξη πολεοδόμησης (καθορισμός ζωνών δόμησης, χρήσεων γης) παρά σε επιβολή περιβαλλοντικού όρου και δεν υποκαθιστά την επιβαλλόμενη οριοθέτηση των ανωτέρω προστατευόμενων περιοχών του Πάρκου και του υγροβιότοπου ως ενιαίου συνόλου, που είναι εθνικής αλλά και ευρωπαϊκής σημασίας και δεν διασφαλίζει την εκ του Συντάγματος και του νόμου επιβαλλόμενη πλήρη και αποτελεσματική προστασία τους, ως ιδιαίτερα σημαντικών και ευπαθών οικοσυστημάτων».