Στο μεταίχμιο μιας ακόμη αλλαγής χρονιάς. Τότε που η σελίδα γυρίζει, και το μυαλό τέμνεται με την καρδιά. Αφήνοντας πίσω όσα πέρασαν. Ατενίζοντας όσα θα έρθουν.
Η γοητεία της προσδοκίας λειτούργησε σε κάθε εποχή της ανθρωπότητας, ως η κινητήρια δύναμη της προόδου. Η ελπίδα. Η εσωτερική συζήτηση με τον εαυτό μας ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Ότι η ζωή θα γίνει περισσότερο γενναιόδωρη. Ότι τα σύννεφα θα παραχωρούν διακριτικά τη θέση τους στο φως που θα ζεσταίνει και θα καθοδηγεί.
Σχηματικά, περνάμε σε μια καινούρια εποχή και ως συλλογικό αποτύπωμα ενός περήφανου έθνους. Με μια κρίση σύνθετη, βαθιά, πολυεπίπεδη και διαρκή, που για μια δεκαετία ακύρωσε την αυτονόητη προσμονή της ελπίδας.
Ειδικά για έναν λαό σαν τον δικό μας, με αυθόρμητη τάση να παραδίδεται στο συναίσθημα, η δεκαετία αυτή μας έπεσε… βαριά και ασήκωτη. Γι’ αυτό και όλοι βιαζόμαστε να την αφήσουμε πίσω μας. Να επιστρέψουμε σε μια κανονικότητα που δεν θα αφαιρεί, αλλά θα προσθέτει στο κοινό μέλλον. Να γυρίσουμε την σελίδα.
Φυσικά, για να… προσγειωνόμαστε, οι σελίδες απλά γυρίζουν. Δεν χάνονται, δεν σβήνουν. Παραμένουν ζωηρό και αναπόσπαστο μέρος του «βιβλίου». Διατηρούν μια διαρκή χρησιμότητα, να μας θυμίζουν τα δύσκολα. Που ζήσαμε. Και, ακόμη κι αν πέρασαν, πρέπει να λειτουργούν ως διαρκές ερέθισμα για να αποφύγουμε την επανάληψή τους. Να πορευτούμε σε διαφορετικά μονοπάτια.
Αλλαγή χρονιάς, αλλαγή εποχής. Το στοίχημα ωστόσο βρίσκεται στην τρίτη παράμετρο: Αλλαγή νοοτροπίας. Αν καταφέρουμε να προσαρμοστούμε στα καινούρια δεδομένα, η συμβίωση μαζί τους θα είναι περισσότερο δημιουργική. Αλλιώς, θα πέφτουμε διαρκώς σε… τοίχους (μέσα μας).