ΚΑΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ…ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ του Θεοχάρη Μπικηροπουλου " ΚΡΙΣΕΙΣ επιΚΡΙΣΕΩΝ" , ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ

(Αρχείο)              Κρίσεις , επικρίσεις, αποκρίσεις…

Η κρίση ως κρίση σε κάθε έκφανση της ανθρώπινης ζωής, στην πολιτική, την καθημερινότητα, στα έσω και τα έξω, στις σχέσεις , στην οικογένεια,
στην ηθική, στο σήμερα, το χθες, το αύριο που έρχεται.

 Ο Θεοχάρης Μπικηρόπουλος ασχολείται με την κρίση και τα πλοκάμια της μέσα από ένα θεατρικό έργο στο οποίο αποδεικνύει περίτρανα την πολιτική του ταυτότητα, τις ανησυχίες και τα οράματα του αλλά παράλληλα την ικανότητα του να εντρυφά ως άλλος ψυχολόγος, παρατηρητής της ανθρώπινης υπόστασης

και ουσίας, ως γνήσιος λογοτέχνης, να σκοπεύει με τον μεγεθυντικό του φακό επάνω σε αντιδράσεις, επιδράσεις και τους χαρακτήρες, χαρίζοντας μας έτσι στιγμές έντονης περισυλλογής αλλά και παραδοχής μιας πραγματικότητας που βιώνουμε με κάθε συνέπεια.

Πριν μιλήσω για το ίδιο το έργο θα ήθελα να αναφερθώ στον δημιουργό του που ως άνθρωπος αποτελεί πρότυπο κατά τη γνώμη μου και κατά τη γνώμη όσων είχαν και έχουν την τύχη να τον γνωρίζουν.

Ο Θεοχάρης Μπικηρόπουλος έχει το μοναδικό ταλέντο να απογυμνώνεται από περιττά στολίδια, ιδιοτροπία των μεσοαστών του σήμερα με την ανάγκη να αναδειχθούν ανάμεσα σε ομοίους και να ακτινοβολεί με την ορθότητα και την διακριτικότητα που τον χαρακτηρίζει, με την ευγένεια και το ήθος του και φυσικά το ποικίλο του έργο, που κινείται πάντοτε στα πραγματικά και όχι τα πλασματικά όρια της ποιότητας και της κουλτούρας.

 Είναι λοιπόν χαρά και τιμή μου που βρίσκομαι σήμερα εδώ επιλεγμένη ως ομιλήτρια στο θεατρικό του έργο «Κρίσεις επιΚρίσεων» αλλά και ως φίλη και ομότεχνη του, κοινή επιβάτης στο τρένο της δημιουργίας που χρησιμοποιεί ως καύσιμο υλικό ανθρώπινες ψυχές.

Το θεατρικό του έργο Κρίσεις επίΚρίσεων, μέσα από την γρήγορη εναλλαγή των έξυπνων διαλόγων του και των άμεσων και επικεντρωμένων του μηνυμάτων, δίνει το στίγμα της εποχής που διανύουμε όπου η νοσηρή και διεφθαρμένη πολιτική έχει εισχωρήσει και αποσαθρώνει τα θεμέλια της ζωής των ελλήνων με αποτέλεσμα τον αποπροσανατολισμό τους.

 Η εξουσία που αλλοιώνει, η αλαζονεία της, τα εσκεμμένα λάθη, οι ψεύτικες υποσχέσεις, η φαυλότητα, το ξεπούλημα των ιδεών, της ηθικής, της πίστης και της ίδιας της πατρίδας , οι αδικίες, η προδοσία. Προδοσία, το κύριο χαρακτηριστικό μιας φαύλης εποχής και μια στείρας από όραμα, κοινωνικό και πατριωτικό αίσθημα πολιτικής και των αντιπροσώπων της.

 Οι πολιτικοί στο έργο “Κρίσεις επιΚρίσεων” που αντικατοπτρίζει ξεκάθαρα την πραγματικότητα, δεν αποτελούν πλέον τους εκπροσώπους των πολιτών αλλά μια καινούρια κάστα από  νεοπλουτισμένους που παριστάνουν την ελίτ στις πλάτες των φτωχών πολιτών ενός κακοποιημένου κράτους.

Το επίκεντρο για τον συγγραφέα είναι αυτοί οι πολίτες, οι έλληνες και τα προβλήματα τους. Πρόσωπα οικεία δίχως όνομα στο βιβλίο αλλά έξυπνα τοποθετημένα με τις προσωπικές αντωνυμίες , αυτός, αυτή , εκείνος.

Με έναν μαγικό τρόπο αναγνωρίζουμε σε κάθε ένα από αυτά, τον εαυτό, τον σύντροφο μας, τον συγγενή , το φίλο, τον γνωστό μας, έχουμε την αίσθηση της εγγύτητας, του ντε ζα βου, βρίσκουμε σκέψεις μας καλλιεργημένες στα δικά τους μυαλά, λέξεις μας να εξέρχονται από τα στόματα τους, αντιδράσεις μας στις δικές τους κινήσεις.

 Είναι εμείς κι εμείς είμαστε αυτοί σε ένα θεατρικό που μιμείται ή μάλλον που είναι το σήμερα, το τώρα.Το θεατρικό είναι μοιρασμένο σε τέσσερις πράξεις. Τέσσερις πράξεις όπως τέσσερις βασικές αλλαγές κατά τη διάρκεια της ανθρώπινης ζωής. Παιδική ηλικία, εφηβεία, ενηλικίωση, γήρας. Κάπως έτσι φέρεται να βλέπει τα πράγματα ο συγγραφέας.

 Περνά από την ανωριμότητα στην ωρίμανση των ιδεών μας, των αποφάσεων , των πράξεων μας.  Τέσσερις πράξεις όπως τέσσερις εποχές καλά μελετημένες,με τελευταίο τον χειμώνα. Έναν αδιόρατο χειμώνα που φτάνει στο ναδίρ, στο τέρμα, στον πάτο για να δημιουργήσει με μια άηχη κραυγή την αναγκαιότητα μιας λυτρωτικής Άνοιξης.

Το σκόπευτρο, η πένα του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου και ο μεγεθυντικός του φακός τοποθετημένος πάνω από την ελληνική οικογένεια.Τα θέλω, τις ανάγκες της, τις απόψεις κρίσεις-αντιδράσεις, κρίσεις-αποκρίσεις. Οι φόβοι, αληθινοί  ή πλασματικοί, φερμένοι από εξωτερικούς παράγοντες όπως τα ξεπουλημένα μέσα ενημέρωσης και οι τραμπούκοι με τις γραβάτες και τα κουστούμια των ξένων οίκων και κυβερνήσεων ή από εσωτερικούς δισταγμούς που προϋποθέτουν ξεβόλεμα από τον καναπέ, τη δυναμική από την τεμπέλικη απραξία, την εξέγερση απ΄ τη θεωρία του καφενέ και τυχόν καταστάσεις ραμμένες στα μέτρα του καθενός.

Κατόπιν όλων αυτών έρχονται τα ερωτήματα. Ποιος φταίει, γιατί, αν τα λάθη είναι όλα δικά μας, αν κι εμείς έχουμε μερίδιο της ευθύνης, αν ήταν καθοδηγούμενα ή τυχαία, αν αντιδρούσαμε αλλιώς, αν ήμασταν διαφορετικοί αν…

 Ένα αν που δε γυρίζει το χρόνο πίσω και δεν δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις και που προστάζει για άμεση κινητοποίηση, για παύση του αναμοχλεύματος, για αποφάσεις και ενέργεια.

 Οι προσωπικές σχέσεις, σε κρίση επίσης στην ανάλυση του συγγραφέα.Το τέλμα στην συντροφικότητα, τα πεπραγμένα μιας πραγματικότητας σε αντίθεση με τις ατομικές προσδοκίες, η καθίζηση και η βύθιση της ουσίας μιας συμβίωσης εξαιτίας των παραγκωνισμένων αναγκών και των στραγγαλισμένων επιθυμιών, συμβίωση και σχέση που εκπνέει υπό το βάρος της υποτακτικής συμπεριφοράς, σύμφωνα με τα πρέποντα, τις υποχρεώσεις ή τις επιταγές μιας φαιδρής καθημερινότητας και κοινωνίας. Το συμπέρασμα –κλειδί του συγγραφέα, καθένας, θα πρέπει πρώτα να αγαπήσει να ζήσει για τον εαυτό του ώστε να ωριμάσει, να απελευθερωθεί κι έτσι να μπορεί να προσφέρει απλόχερα και στον σύντροφο.

 Μέσα στο βιβλίο ο συγγραφέας μας προσφέρει θεωρήσεις, σκέψεις και απογοητεύσεις για την ανθρώπινη φύση και για μια κοινωνία γεμάτη στεγανά, όρια και ανισότητες. Μας περνά μηνύματα που έχουν να κάνουν με τον έρωτα και με την δύναμη του, με την ιδιότητα του ως πηγή δημιουργίας και ως εναρκτήριο λάκτισμα κάθε θετικού και προσοδοφόρου.

Ταυτόχρονα τον βλέπουμε να λοιδορεί κιόλας, να ειρωνεύεται ανθρώπινες συμπεριφορές που έχουν ως χαρακτηριστικό την ατολμία, την οπισθοχώρηση, την διαφυγή.

Μιλώντας για ανθρώπινες συμπεριφορές και το άτομο, δεν μπορώ να μην  αναφερθώ σε ένα κομμάτι του βιβλίου που αγάπησα και που είναι ένα καθ’ όλα αλληγορικό όνειρο, ενός εκ των ηρώων.

Το πιο σημαντικό στοιχείο του ονείρου είναι μια τρύπα, χοάνη στο στήθος του ομιλούντα από την οποία ρέει και συρρέει πλήθος με στόχο την ενέργεια, την εξέγερση, την αλλαγή ζωής και εποχής. Σε αυτό το σημείο αντικρίζουμε την πραγμάτωση, την ενσάρκωση του ονείρου από το άτομο.

Η μονάδα αποτελεί το πρότυπο, την απαρχή της ενέργειας, της δράσης και της αλλαγής. Κατανοούμε πως αν το άτομο δεν γίνει δίοδος και πύλη της ιδέας και της απόφασης τότε, δεν θα δημιουργηθεί ποτέ το πλήθος, ο αριθμός που θα εναγκαλιστεί με την ελπίδα και την επανάσταση, δεν θα σωματοποιηθεί η αλλαγή ενός καλύτερου μέλλοντος.

Όλα ξεκινούν από την ατομικότητα που πολλαπλασιάζεται σε έναν κοινό στόχο. Δεν θα αναφερθώ στα επόμενα αλληγορικά σημεία του ονείρου. Θα τονίσω μονάχα πως τελειώνει με την εμφάνιση δυο νέων παιδιών που στα χείλη σουλατσάριζαν λέξεις όπως ‘δικαιοσύνη’ ‘ελευθερία’  ‘δημοκρατία’… Τι πιο σημαδιακό για να τελειώνει κανείς την τοποθέτηση του!

Το βιβλίο τελειώνει με δυο εναλλακτικές σκηνές. Σκηνές με αντίθετα νοήματα. Στην μια, αχνοφαίνονται οι σπίθες μιας ελπίδας και μιας επερχόμενης αλλαγής. Σπίθες που μπορεί να γίνουν φωτιά μέσα από την οποία ως άλλος Φοίνικας ο ελληνικός λαός θα μπορέσει να αναγεννηθεί και να αποκτήσει και πάλι την χαμένη του αξιοπρέπεια, την αίγλη του, την περηφάνια του και έτσι να του δοθεί η δυνατότητα να προχωρήσει παραπέρα, να επεκταθεί, να αναρριχηθεί , να εξελιχθεί όπως έχει μάθει κι όπως του πρέπει. Η δεύτερη σκηνή μας δίνει την εικόνα ενός μέλλοντος κάτω από το ίδιο καθεστώς. Η ανθρώπινη υπόσταση θα χαθεί τελείως πίσω από την αυλαία της απελπισίας, του μηδενισμού της αξιοπρέπειας, της απύθμενης αγωνίας και του σφετερισμού της ελπίδας και θα καταλήξει στην αιχμή του μαχαιριού και στην άκρη της φάλαγγας ενός απασφαλισμένου και παραγεμισμένου όπλου που περιμένει την δίχως επιστροφή κίνηση της πίεσης στην σκανδάλη.

 Το τέλος.

Δική μας η επιλογή , δική μας και η απόφαση.

 Σας ευχαριστώ"