ΕΡΩΤΑΣ ΜΥΣΤΑΓΩΓΟΣ....Κωνσταντίνου Ταούλα

"Μᾶς δονεῖ λοιπόν ὁ ἔρωτας ὡς ἐπανάσταση κι ὄχι ὡς ἐπανάπαυση. Μᾶς γονιμοποιεῖ ὡς πηγή ζωοποιοῦ ἐνεργείας. Ἡ Ἀγάπη ὡς ζωή καί ποτέ, μά ποτέ, ὡς θάνατος! Ὅποιος τόλμησε νά ἀναφωνήσει “κραταιά ὡς θάνατος ἀγάπη” αἱμάσσει πλέον δορυάλωτος ὑπό τοῦ “ἀνικάτου μάχαν”, κραυγάζοντος: “Ποῦ σου θάνατε τό κέντρον; Ποῦ σου Ἄδη τό νῖκος;”. Πάντα εἶναι καιρός γιά ἐπανάσταση καί γιά Ἀνάσταση. Πάντα εἶναι καιρός γιά ἀνάταση! Πάντα εἶναι καιρός Μετανοίας, κενώσεως, καινότητος. Τά σκοτάδια μας βλέπεις ἀντέχουν ἀκόμα. Κι ὅταν ἀκόμη ὑποχωροῦν ἀνθίστανται. Κι ὅταν μένουμε ἄπραγοι, ἤ ὅταν “μακάριοι” κλίνουμε τήν κεφαλήν καί σφαλοῦμε τά μάτια ἀντεπιτίθενται! Τά σκοτάδια ἀπεχθάνονται τό Φῶς τό ἀληθινόν. Μέσα στήν πηχτή ὁμοιομορφία τῆς ἀορασίας πού ἐπιβάλουν χάνεται ἡ ἁρμονία τοῦ “καλοῦ λίαν”. Κι ὁ ἐπαναστατημένος ἄνθρωπος, ὁ ἐρωτευμένος ἄνθρωπος, ἐρωτευμένος εἰς τό διηνεκές μέ τόν Ἔρωτα, μέ τό ἀπρόσιτον τῆς Αὐτοῦ Ὡραιότητος, ἀναζητεῖ ἀδιάκοπα κι ἀκατάπαυστα τό κάλλος τό Ὄν, τό Ἦν καί τό ἀεί Ἐρχόμενον καί μηδέποτε ἀφικνύμενον. Ἐπαναστατῶ ἄρα ζῶ! Κάθε χάραμα μία νέα μάχη, κάθε πόνος μιά νέα αἰτία, κάθε πληγή μιά νέα ἀφορμή, κάθε ἀγρυπνία ἕνα νέο σκαλοπάτι, κάθε κόμπος μία νέα συγκίνηση, ἕνα νέο πλῆγμα στήν αὐταρέσκεια καί τήν ἔπαρση τῶν ἀρχῶν κι ἐξουσιῶν τοῦ κόσμου τούτου".