ΕΔΩ ΚΑΤΕΡΙΝΗ: Το εξΑΙΡΕΤΙΚΟ blog. Ο,τι αξίζει! e-mail: mpikiropoulosxaris@gmail.com
2.3.23
ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ στην πεζογέφυρα των Νέων Πόρων
Η κοινότητα Πλαταμώνα μαζί με τις κοινότητες Νέων Πόρων και Παντελεήμονα την Κυριακή 5/3 και ώρα
57 οι νεκροί, 56 οι αγνοούμενοι...Η Τραγωδία στα Τέμπη δεν έχει τέλος
Ο θρήνος και η συγγνώμη του ποιητή Αντώνη Σκιαθά.
Ένας μοιραίος υπουργός που παραιτείται αναλαμβάνοντας την πολιτική ευθύνη των "ομόσταβλων" διοικούντων αυτής της έρμης πατρίδας για τα τελευταία 25 χρόνια.
Η νέα Ιφιγένεια που ορίζεται πλέον ως ο αχθοφόρος - σταθμάρχης με μέσα εργασιακής
Πρώτο Βαλς - Τελευταίο Βαγόνι. Το συγκλονιστικό ποίημα του Χάρη Ελευθεριάδη, μαθητή Λυκείου Κατερίνης...
.jpg)
Γράφει ο Θεοχάρης Μπικηρόπουλος
συγγραφέας, ποιητής
Το σιδηροδρομικό δυστύχημα της μετωπικής σύγκρουσης των δύο τρένων στην κοιλάδα των Τεμπών με δεκάδες νεκρούς, τραυματίες και αγνοούμενους, στην πλειοψηφία τους νεαρά παιδιά, φοιτητές, αγόρια και κορίτσια πάνω στο άνθος της ηλικίας τους, με τις σπουδές τους, με τη νιότη και τη ζωή μπροστά τους, έχει συγκλονίσει όλους τους Έλληνες, μικρούς και μεγάλους.
Αυτή η άνοιξη δε σκόρπισε χαμόγελα, αλλά θρήνο, θλίψη, πένθος.
Βουβοί όλοι κοιταζόμαστε στα μάτια στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι, με αμέτρητα "γιατί" να στροβιλίζονται μες το μυαλό.
Δεν υπάρχει Έλληνας που στο πρόσωπό του δεν κύλησαν δάκρυα, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην βούρκωσε μπροστά στην τραγωδία... Κοιτάξτε στους δρόμους. Τα μάτια όλων είναι κόκκινα από το βουβό κλάμα. Μόνα τους κυλούν τα δάκρυα...
Δεν υπάρχει νέος που δε συγκινήθηκε μπροστά στις εικόνες από τον τόπο της τραγωδίας.
Δεν υπάρχει ελληνόπουλο, που δεν συγκλονίστηκε με αυτό που συνέβη, εκεί που οι λαμαρίνες, τα κορμιά και οι ψυχές γίνανε ένα με το θάνατο και τον πόνο...
Το έχω γράψει αρκετές φορές, το πιστεύω και το ξαναλέω πάλι: αυτή η νέα γενιά, τα παιδιά μας, είναι η καλύτερη γενιά της πατρίδας μας.
Με εξαιρετική παιδεία, μόρφωση και ιδανικά.
Είναι τα παιδιά που θα σηκώσουν το αύριο της πατρίδας, περνώντας τη σκόπελο των μνημονίων, του κορωναιού, του πολέμου...
Είναι τα παιδιά, που έχουν εφόδια και προοπτικές να ανεβάσουν την πατρίδα μας ένα σκαλοπάτι παραπάνω.
Γι΄ αυτά τα παιδιά πρέπει να είμαστε περήφανοι. Αυτά τα παιδιά, που ο εγωισμός μας δε μας αφήνει να δούμε πόσο καλύτερα είναι από εμάς, καθημερινά μας εκπλήσσουν και θα μας εκπλήσσουν μέχρι να παραδεχτούμε την ανωτερότητά τους.
Λένε ότι η λογοτεχνία, η ποίηση, έρχεται στις τραγωδίες και όχι στις χαρές.
Στην ποίηση βρίσκεται το καταφύγιό μας, "η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε" όπως έγραψε ο Κ. Καρυωτάκης.
Σ΄αυτό το καταφύγιο, αυτές τις ώρες της σιωπής και του πένθους, βρήκε τον τρόπο να μιλήσει, να εκφράσει τα εσώψυχά του, ένας μαθητής Λυκείου της πόλης μας, της Κατερίνης, με ένα ποίημα που συγκλονίζει: "πρώτο βάλς- τελευταίο βαγόνι".
Αυτή η άνοιξη δε σκόρπισε χαμόγελα, αλλά θρήνο, θλίψη, πένθος.
Βουβοί όλοι κοιταζόμαστε στα μάτια στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι, με αμέτρητα "γιατί" να στροβιλίζονται μες το μυαλό.
Δεν υπάρχει Έλληνας που στο πρόσωπό του δεν κύλησαν δάκρυα, δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην βούρκωσε μπροστά στην τραγωδία... Κοιτάξτε στους δρόμους. Τα μάτια όλων είναι κόκκινα από το βουβό κλάμα. Μόνα τους κυλούν τα δάκρυα...
Δεν υπάρχει νέος που δε συγκινήθηκε μπροστά στις εικόνες από τον τόπο της τραγωδίας.
Δεν υπάρχει ελληνόπουλο, που δεν συγκλονίστηκε με αυτό που συνέβη, εκεί που οι λαμαρίνες, τα κορμιά και οι ψυχές γίνανε ένα με το θάνατο και τον πόνο...
Το έχω γράψει αρκετές φορές, το πιστεύω και το ξαναλέω πάλι: αυτή η νέα γενιά, τα παιδιά μας, είναι η καλύτερη γενιά της πατρίδας μας.
Με εξαιρετική παιδεία, μόρφωση και ιδανικά.
Είναι τα παιδιά που θα σηκώσουν το αύριο της πατρίδας, περνώντας τη σκόπελο των μνημονίων, του κορωναιού, του πολέμου...
Είναι τα παιδιά, που έχουν εφόδια και προοπτικές να ανεβάσουν την πατρίδα μας ένα σκαλοπάτι παραπάνω.
Γι΄ αυτά τα παιδιά πρέπει να είμαστε περήφανοι. Αυτά τα παιδιά, που ο εγωισμός μας δε μας αφήνει να δούμε πόσο καλύτερα είναι από εμάς, καθημερινά μας εκπλήσσουν και θα μας εκπλήσσουν μέχρι να παραδεχτούμε την ανωτερότητά τους.
Λένε ότι η λογοτεχνία, η ποίηση, έρχεται στις τραγωδίες και όχι στις χαρές.
Στην ποίηση βρίσκεται το καταφύγιό μας, "η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούμε" όπως έγραψε ο Κ. Καρυωτάκης.
Σ΄αυτό το καταφύγιο, αυτές τις ώρες της σιωπής και του πένθους, βρήκε τον τρόπο να μιλήσει, να εκφράσει τα εσώψυχά του, ένας μαθητής Λυκείου της πόλης μας, της Κατερίνης, με ένα ποίημα που συγκλονίζει: "πρώτο βάλς- τελευταίο βαγόνι".
Ένα παιδί, που μας κάνει περήφανους όλους εμάς και πρώτα τους γονείς του.
Διαβάστε το συγκλονιστικό ποίημα του μαθητή Χάρη Ελευθεριάδη:
Πρώτο Βαλς - Τελευταίο Βαγόνι
Διαβάστε το συγκλονιστικό ποίημα του μαθητή Χάρη Ελευθεριάδη:
Πρώτο Βαλς - Τελευταίο Βαγόνι
Δύο ψυχές στις ράγες χαμένες
εκεί που ο θάνατος δεν μέτρα πια εισιτήρια
Αμίλητες
εκεί που ο θάνατος δεν μέτρα πια εισιτήρια
Αμίλητες
στο βαγόνι που άφησε όνειρα
σε εφηβικές αποσκευές κλειδωμένα.
Απόψε το χιόνι στο κόκκινο ντύθηκε
να κρύψει τα χέρια που αγγίζουν καρδιές δακρυσμένα στο αβάπτιστο χώμα
Ένας καπνός μαρτυρά το ξεχασμένο φουγάρο
Στάχτες παλεύουν μάταια να χαράξουν στο χιόνι
Συλλαβές που κοιμήθηκαν νωρίς
σε εφηβικές αποσκευές κλειδωμένα.
Απόψε το χιόνι στο κόκκινο ντύθηκε
να κρύψει τα χέρια που αγγίζουν καρδιές δακρυσμένα στο αβάπτιστο χώμα
Ένας καπνός μαρτυρά το ξεχασμένο φουγάρο
Στάχτες παλεύουν μάταια να χαράξουν στο χιόνι
Συλλαβές που κοιμήθηκαν νωρίς
σε ματωμένα τετράδια
"Σ' αγαπώ" που απόψε δεν στάλθηκαν
Μονάχα διαβάστηκαν κρυμμένα στις νότες
μιας μελωδίας γνώριμης
που ξέχασαν πίσω τα τρένα
Και ο θάνατος σιωπηλά τραγουδούσε
όσο οι νεκροί διηγούνταν στο χιόνι
τον πρώτο χορό της ζωής τους.
"Σ' αγαπώ" που απόψε δεν στάλθηκαν
Μονάχα διαβάστηκαν κρυμμένα στις νότες
μιας μελωδίας γνώριμης
που ξέχασαν πίσω τα τρένα
Και ο θάνατος σιωπηλά τραγουδούσε
όσο οι νεκροί διηγούνταν στο χιόνι
τον πρώτο χορό της ζωής τους.
Γιώργος Θεοτοκάς, Οι καμπάνες
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)