ΑΝΤΡΑΣ: Τώρα έγινα. Εσύ με έκανες. Εσύ με οδήγησες σ αυτό.Με άλλαξες. Χωρίς να
το επιδιώξεις. Χωρίς να το θέλεις. Χωρίς να μου το ζητήσεις,
χωρίς να το θέλω… Είμαστε πιασμένοι στην ίδια σανίδα σωτηρίας στον ωκεανό μετά το ναυάγιο της ζωής μας και πασχίζουμε να βρούμε στεριά μαζί… Δεν ξέρω αν τελικά σωθούμε…
ΓΥΝΑΙΚΑ: Θα σωθούμε;
ΑΝΤΡΑΣ: Κοιτάζω στον καθρέπτη και βλέπω έναν άγνωστο. Δε με αναγνωρίζω.
Νεκρός. Όπως είπες στην αρχή της κουβέντας.
Περάσανε τα χρόνια μου μες την ρουτίνα, με τη χοληστερίνη και τη χλωρίνη να τυλίγονται γύρω μου.
Κι εγώ; Εσύ;
Που είμαστε εγώ κι εσύ σε αυτή την ιστορία;
Μπορείς να μου πεις;
ΓΥΝΑΙΚΑ: Μπορώ να σου πω με σιγουριά, ότι εσύ κύριε, ποτέ δεν προσπάθησες να κάνεις κάτι για μένα, να μου κινήσεις το ενδιαφέρον, να ασχοληθώ μαζί σου, να μου δώσεις χρόνο να ασχοληθώ μαζί σου, γιατί ήξερες ότι «καλλιέργησα» τα οικιακά και …βολεύτηκες, στην ησυχία σου…
ΑΝΤΡΑΣ: Never mind…Ότι έκανες πάντως, οφείλω να το ομολογήσω, το έκανες πολύ καλά. Αυτό είναι κάτι που εμένα προσωπικά με συγκινεί στους ανθρώπους. Να κάνουν τέλεια αυτό με το οποίο ασχολούνται…
ΓΥΝΑΙΚΑ: Αχχχχχχχχχ……Τα νεύρα μου… δεν καταλαβαίνω πότε εννοείς αυτά που λες και πότε με κοροϊδεύεις!
