Στο εικαστικό σύμπαν του Αλέκου Φασιανού, το καρπούζι λειτουργεί ως σύμβολο της απλότητας, της υλικής αφθονίας και της γήινης απόλαυσης. Με τα έντονα κόκκινα και πράσινα χρώματά του, έρχεται να ενσωματωθεί αρμονικά στο βασικό χρωματικό λεξιλόγιο του καλλιτέχνη, δίπλα σε φιγούρες, βάζα, μπαλκόνια και ποδήλατα, μέσα σε χώρους που πάλλονται από ελληνικό φως και καλοκαιρινό αέρα.
Το καρπούζι εκπέμπει έναν βαθιά σωματικό χαρακτήρα, αφού κόβεται, μοιράζεται, δροσίζει και προσφέρεται χωρίς φιοριτούρες. Όπως και το ίδιο το έργο του Φασιανού, παραπέμπει στην καθημερινή απόλαυση, στο μέτρο και την αυτάρκεια της ελληνικής ζωής. Είναι ένα φρούτο λαϊκό, ζουμερό, χωρίς ελιτισμούς, και μέσα από αυτό, ο καλλιτέχνης υμνεί τις μικρές, σιωπηλές τελετές της ύπαρξης, τη συντροφικότητα, το καλοκαίρι, την ξεγνοιασιά και τις αισθήσεις.
Χωρίς να χρειάζεται να εξηγηθεί ή να ενταχθεί σε κάποιο αφηρημένο πλαίσιο, το καρπούζι για τον Φασιανό είναι μια ήσυχη μορφή ευτυχίας. Μια φέτα ζωής, απλωμένη στο τραπέζι της οικειότητας.
In the artistic universe of Alekos Fassianos, the watermelon serves as a symbol of simplicity, material abundance, and earthly pleasure. With its vibrant red and green colors, it is harmoniously integrated into the artist’s core chromatic vocabulary, alongside figures, vases, balconies, and bicycles, within spaces that pulse with Greek light and summer air.
The watermelon radiates a deeply corporeal character, as it is cut, shared, refreshing, and offered without embellishment. Much like Fassianos’ own work, it evokes everyday enjoyment, the balance and self-sufficiency of Greek life. It is a popular, juicy fruit, devoid of elitism, through which the artist celebrates the small, quiet rituals of existence: companionship, summer, carefreeness, and the senses.
Without needing explanation or inclusion in an abstract framework, the watermelon for Fassianos is a quiet form of happiness. A slice of life, laid out on the table of familiarity.
Text by @kathykostimpa