Μια ζωή σε σμίλευα,
σε αστραφτερό μάρμαρο, με το κοπίδι του μυαλού, προσεκτικά,
κάθε γραμμή, κάθε καμπύλη σου,
σα γλυπτό σε λάξευα,
τέλειο δημιούργημα,
απαράμιλλης ομορφιάς.
Μισή ζωή ξόδεψα,
να σε στολίζω,
διαμάντια και ρουμπίνια και χαμόγελα.
Μοιάζεις Καρυάτιδα, όμοια η Αφροδίτη,
πιο όμορφη απ’ τη Γλυκέρα, αντάξια της Λαΐδας,
όμορφη σαν άγαλμα εκπάγλου καλλονής.
Δεν υπήρξες ποτέ,
κι όμως σ’ αναζητώ.
Σου έγραψα τραγούδια,
σε ύμνησα με ποιήματα,
τόσοι και τόσοι μαζί μου,
στα όνειρά τους σε μοιράστηκαν.
Ικετεύω την ανάσα σου,
χτύπους στην καρδιά σου,
πνοή να φουσκώσει το στήθος σου,
αίμα να κυλήσει στις φλέβες σου,
σάρκα να γίνει το μάρμαρό σου.
Σ’ αναζητώ, σ’ αναζητώ στα όνειρα...
Ξεστράτισες ίσως στον χρόνο
μα στον δρόμο μου μια μέρα, το ξέρω, θα ’ρθεις.
Γιατί σε σμίλεψα -σα- να υπάρχεις και είναι σίγουρο πως κάπου υπάρχεις.
Υπάρχεις;
ΔΥΠΝΟΟΣ ΕΚΦΡΑΣΗ ΘΕΟΧΑΡΗΣ ΜΠΙΚΗΡΟΠΟΥΛΟΣ -ΕΙΡΗΝΗ ΜΗΤΟΥΔΗ, ποίηση και κολάζ. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΑΤΙ η πρωτότυπη έγχρωμη έκδοση με τίτλο «Δύπνοος έκφραση». Στο δέκατο τέταρτο βιβλίο του, ο Θεοχάρης Μπικηρόπουλος συνυπάρχει με την εικαστικό Ειρήνη Μητούδη. Είναι η έβδομη ποιητική του συλλογή, την οποία «διακοσμεί» τις σελίδες του, με 16 κολάζ, έργα της εικαστικού Ειρήνης Μητούδη.
Οι δύο δημιουργοί που υπηρετούν διαφορετικές μορφές τέχνης, ενώνουν τις «πνοές» τους, την ποίηση και το κολάζ σε μια πρωτοποριακή συνεργασία και μας προσκαλούν σε κόσμους του ασυνείδητου, του ονείρου και της φαντασίας.
Ο συγγραφέας και ποιητής Θεοχάρης Μπικηρόπουλος, χρησιμοποιεί τις λέξεις, τις πλάθει με μαεστρία και καταθέτει εικόνες, μηνύματα και συναισθήματα στο χαρτί.
Η Ειρήνη Μητούδη, εικαστικός, ζωγράφος και διακοσμήτρια, χρησιμοποιεί πινέλα, χρώματα και εικόνες για να συνθέσει το εμπνευσμένο προσωπικό της έργο, με το οποίο έχει καθιερωθεί στους εικαστικούς κύκλους στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Στις δύσκολες σημερινές συνθήκες η «Δύπνοος έκφραση», η εκδοτική συνύπαρξη των δύο δημιουργών, μας παίρνει από το χέρι και οδηγεί τα βήματά μας σε μια πολιτιστική εξέλιξη. Μέσα από αυτή την εικαστική συνομιλία, ο ζωντανός εικαστικός-ποιητικός διάλογος, φέρνει κοντά δυο αυτόνομες εκφραστικές γλώσσες που η καθεμιά ζητά να διεισδύσει μέσα στην άλλη, αλλά παράλληλα διαφυλάττει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καθεμιάς.
Η τέχνη ενώνει και οι δύο δημιουργοί με την τέχνη τους, αποκαλύπτουν τις προθέσεις τους: να διευρύνουν τα όρια της συνείδησή τους, να προσεγγίσουν και να κατανοήσουν τις αλήθειες της ζωής και να επανατοποθετήσουν στο χώρο ή στη σκέψη τους, την ευαισθησία, την αισθητική και την ομορφιά.