Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 20 Ιουνίου 2020
Από τον κορονοϊό, στις Πανελλήνιες. Και από εκεί… στον ανασχηματισμό. Η αγωνία ως κυρίαρχο συστατικό στοιχείο της...καθημερινότητας, έστω και με διαφορετικό αποτύπωμα και ειδικό βάρος.
Η πρόθεση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να προχωρήσει σε αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα, με τη συμπλήρωση ενός έτους παραμονής στην εξουσία, πυροδότησε σενάρια. Και άγχος. Περίσσευμα από άγχος.
Στην εποχή της Μεταπολίτευσης, δηλαδή στα χρόνια της αδιασάλευτης Δημοκρατίας, η λειτουργία του πολιτεύματος, ειδικά μετά την Αναθεώρηση του 1985, έγινε πληθυντικά πρωθυπουργοκεντρική. Έπεται η κυβέρνηση. Και η Βουλή… ασθμαίνει.
Η… κανονικότητα μιας σύγχρονης χώρας θα έπρεπε να έχει την ακριβώς αντίστροφη διαδρομή, ή σε κάθε περίπτωση να υπάρχουν επαρκείς δικλείδες ασφαλείας ελέγχου και λογοδοσίας των τριών πυλώνων. Αυτή ωστόσο είναι μια… άλλου επιπέδου συζήτηση.
Στα δικά μας, ξανά. Η συζήτηση περί ανασχηματισμού έχει χαρακτηριστικά ανατροφοδοτούμενης κρίσης… που θα έλεγε και ο Γιάνης Βαρουφάκης. Οι άμεσα εμπλεκόμενοι τοποθετούν την εικόνα της παρουσίας τους στη σχετική συζήτηση, και μέχρι να υπάρξουν οι τελικές ανακοινώσεις, πρακτικά βρίσκονται σε κατάσταση… συντήρησης, αναφορικά με την καθημερινή παραγωγή έργου.
Το αντίθετο από αυτό που θα ήθελε ο Πρωθυπουργός, αλλά και από το πώς θα συμπεριφερόταν ένας τεχνοκράτης. Δυστυχώς, σε κάποιες, πολλές, σημαντικές πτυχές του δημοσίου βίου, η κρίση δεν μας έκανε καλύτερους. Συνεχίζουμε το επίμονο φλερτ με τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού μας.
Στην προκειμένη περίπτωση, κάθε πολιτικός που ανήκει στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ενός κυβερνώντος κόμματος, ζει με το… όνειρο του ανασχηματισμού. Για τον ίδιο, την… οικογένειά του και φυσικά την εκλογική πελατεία του. Δεν αλλάζουμε (εύκολα)…