Από το 330 μ.Χ. μετονομάζεται σε Νέα Ρώμη και αργότερα σε Κωνσταντινούπολη, αποτελώντας για 11 περίπου αιώνες της πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας που επικράτησε να ονομάζεται Ρωμανία και υπήρξε η ιστορική κοιτίδα της Ρωμιοσύνης.
Παρά τη μακραίωνη Οθωμανοκρατία ο Ελληνισμός παρέμεινε συμπαγής και πολυπληθής στην Πόλη των πόλεων, καταφέρνοντας να ακμάσει και να προκόψει σε πνευματικό, πολιτισμικό και οικονομικό επίπεδο.
Μέχρι τον 20ο αιώνα, που οι Τούρκοι με δόλιες μεθοδεύσεις, καταπατώντας κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, εκδίωξαν σταδιακά τους Έλληνες, οδηγώντας την Πολίτικη Ρωμιοσύνη σε πληθυσμιακό μαρασμό.
Η παρουσίαση, μέσα από την προβολή ιστορικών διαφανειών, επιχειρεί να καταγράψει τα πλέον καθοριστικά χρονικά σημεία της αναγκαστικής εξόδου των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη, αναλύοντας ιδιαίτερα τα γεγονότα του 1964 με αποκορύφωμα τις απελάσεις και επιδιώκει να ερμηνεύσει τον τρόπο λειτουργίας του τουρκικού παρακράτους μέχρι σήμερα.