«Όλα αυτά που μου λες, όλα αυτά που βλέπω, όλα αυτά που συμβαίνουν είναι τόσο… Δεν έχω την κατάλληλη λέξη. Κανείς δεν είναι αυτό που δείχνει κι αυτό που βλέπουμε. Αυτό που φαίνεται, σε σχέση με αυτό που έχουμε την εντύπωση και νομίζουμε πως ο άλλος είναι. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική και η απογοήτευση καταλυτική για τη συνέχεια. Όλοι μοιάζουν να είναι διπλές προσωπικότητες και αυτό είναι τραγικό. Ποιον μπορείς να εμπιστευτείς; Κανέναν; Συνειδητοποιείς ότι για κανέναν δε μπορούμε να βάλουμε το χέρι στη φωτιά, ότι είναι αυτό που δείχνει…»
«Συμφωνώ. Έξω στον κόσμο, όλοι προσπαθούμε να βγάλουμε και να δείξουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Μπορεί μέσα μας να σπαράζουμε από τα αδιέξοδα και να αιμορραγούμε από τις πληγές ή τις κακίες, αλλά φροντίζουμε η εικόνας μας στον κόσμο να είναι η καλύτερη. Ελκυστική, αξιοπρεπής…»
«Ενώ μέσα μας βράζουμε. Υποφέρουμε…»
«Λοιπόν; Τι έγινε και με έχεις τόση ώρα στον πρόλογο; »
«Έχω απογοητευτεί. Τα άσχημα που γνωρίζουμε τα αντιμετωπίζουμε. Αυτά που δεν γνωρίζουμε αν και δεν τα γνωρίζουμε, μας βασανίζουν…»
«Τι λες μωρέ; Πήρες κάτι; Πως το είπες; «Αυτά που δεν γνωρίζουμε αν και δεν τα γνωρίζουμε, πως μας βασανίζουν»; Τι λες; »
«Χειρότερα είναι όταν δεν γνωρίζεις και υποθέτεις…»
«Θέλεις να ΄ρθω από εκεί;»
«Θα μου περάσει.»