Στο Black Pearl του Θεοχάρη Μπικηρόπουλου επικρατεί η χλιδή σε όλο της το μεγαλείο, κάτι που επιφανειακά επιθυμούν οι περισότεροι άνθρωποι.
Είναι όμως αυτός ο τελικός στόχος;
Είναι αυτό που χρειάζεται το άτομο να νιώσει την πολυπόθητη ευτυχία που αναζητά στη ζωή; Θα μπορούσε να είναι, αν ο άνθρωπος ήταν μόνο σάρκα και οστά, χωρίς τον ψυχικό του κόσμο. Έλα όμως που δεν είναι.
Και έτσι, οι ήρωες του βιβλίου περιπλέκονται σε έναν αγωνιώδη δρόμο αναζήτησης της τύχης, της ευτυχίας, της καλοπέρασης, της απόλυτης αισθησιακής εμπειρίας, της ηδονής του χρήματος που υποτίθεται σε απογειώνει σε άλλη στρατόσφαιρα, στο καλύτερο και στο περισσότερο, πράγματα που δεν είναι ποτέ αρκετά και δεν σε ξεδιψούν από τις ουσιαστικές σου ανάγκες.
Ο συγγραφέας φέρνει στην επιφάνεια συναισθήματα απαραίτητα για να παραμείνουμε άνθρωποι, αγάπη, σεβασμός, ειλικρινές ενδιαφέρον, προσωπική συμβολή σε ένα καλύτερο αύριο, κοινωνική ευθύνη, η ύπαρξη του Θεού στη ζωή μας, το υγειές οικογενειακό κύτταρο, την αυθεντική και αγνή παιδική ύπαρξη, την φιλία, μεταξύ άλλων.
Είμαστε εμείς οι ίδιοι υπεύθυνοι για όλα αυτά η μήπως είναι τυχαία και από μόνα τους;
Κατά πόσο καθορίζουμε την ίδια την ζωή μας και τι κάνουμε με αυτήν;
Βρήκαμε τον σκοπό της για εμάς τους ίδιους η κάποιοι άλλοι τον βρήκαν για έμας;
Τέλος πάντων ο άνθρωπος δεν έχει σταματήσει με αυτά τα ερωτήματα από καταβολής κόσμου και δεν θα σταματήσει ποτέ.
Ούτε και θα βρούμε όλες τις απαντήσεις καθαρά ώστε να σταματήσουμε να ρωτάμε, πράγμα που μετατρέπει την ρουτίνα της ζωής μας σε ένα πολύχρωμο και ποικίλο πανηγύρι.
Το βιβλίο μπορεί να σε απορροφήσει με τέτοιο τρόπο που δεν θα προλάβεις να μαγειρέψεις, ούτε να βάλεις πλυντήριο, ούτε και να κάνεις τα τηλεφωνήματα που έχεις να κάνεις.
Απλά θα διαβάζεις, γιατί θέλεις να δεις ποιά είναι τα επόμενα βήματα του Ντίνου και σε τι είδους "τύχη" θα καταλήξει.
Κάτι σαν ψυχολογικό θρίλερ.
Ένα βιβλίο για το καλοκαίρι αλλά και για τον χειμώνα, απολαμβάνοντας το τζάκι.
Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι ευτυχία; Συγχαρητήρια Θεοχάρη και σε πολλά άλλα!!!