...και από την ελληνική έκδοση το ποίημα:
ΛΑΣΠΗ KAI ΣΤΑΧΤΕΣ
Θλιμμένα μάτια στο παράθυρο.
Έξω λυσσομανάει ο καιρός.
Μαύρα σύννεφα ανεμοδέρνονται
στις κορυφές των δένδρων.
Έκτακτο δελτίο καιρού: ακραία καιρικά φαινόμενα.
Προσεχώς…
Άνοιξαν οι ουρανοί ξερνώντας βροχές και αστραπές.
Οργισμένος χείμαρρος πρόβαλλε στους δρόμους
σέρνοντας στη λάσπη ανθρώπινες ζωές,
τους κόπους ολόκληρης ζωής, όνειρα, αυτοκίνητα, έπιπλα και γλάστρες.
Άστεγοι και ξυπόλυτα παιδιά ανάμεσα σε λάσπη
πλαστικές σακούλες και σκουπίδια.
Διασώστες.
Απόγνωση.
Απελπισία.
Σιωπή και δάκρυα βουβά.
Το προαύλιο του λυκείου πλημμυρισμένο.
Τα παιδιά κοιτούν θλιμμένα από το παράθυρο,
δεν τρέχουν στους κήπους.
Οι δρόμοι γίνανε ποταμοί.
Ένας σκύλος γαβγίζει εγκλωβισμένος στον βούρκο.
Για τους ανθρώπους ουρλιάζει –μα δεν ακούει κανείς.
Ξεφόρτωσαν τα σύννεφα βροχή, αποχώρησαν οι άνεμοι.
Πρόβαλε ο ήλιος της ελπίδας.
Αύριο θα έρθουν οι μπουλντόζες
και οι βουλευτές με τα κουστούμια:
συλλυπητήρια,
καταγραφές ζημιών και καταστροφών,
αποζημιώσεις,
φρούδες ελπίδες και υποσχέσεις.
Προσευχές στα νεκροταφεία.
Θυμίαμα στα κυπαρίσσια των τάφων.
Αριθμοί στα δελτία ειδήσεων.
Οι πληγές θα κλείσουν.
Ο θρήνος θα ξεχαστεί.
Ως το καλοκαίρι θα κλείσουν οι πληγές.
Ξηρασία. Λίβας και πυρκαγιές,
άνεμοι συνεργοί δεκατρία μποφόρ.
Ακραία καιρικά φαινόμενα ξανά.
Φλεγόμενη γη.
Λαμπαδιασμένα βουνά.
Δάση καμένα, καπνός, στάχτες και δάκρια.
Τρομαγμένοι λύκοι, ζαρκάδια με εγκαύματα,
νεκροί αρουραίοι.
Άστεγα πουλιά.
Κρανίου τόπος.
Σκελετωμένα πεύκα, ικετεύουν στον ουρανό βροχή
να ξεπλυθεί η στάχτη και η αδιαφορία μας.
Καρατομήσεις –ξανά- πολιτικών,
εξιλαστήρια θύματα της εξουσίας
συγγνώμες υπουργών, έκτακτο επίδομα πρόνοιας,
χρυσωμένο χάπι από την κυβέρνηση.
Λεφτά υπάρχουν πάνω στα αποκαΐδια.
Θα φυτρώσουν ελπίδες στα πρόσωπα.
Χειμώνα καλοκαίρι το ίδιο σκηνικό:
καταστροφές, ανακοινώσεις, υποσχέσεις, μέτρα στήριξης,
πολιτική προστασία επί τούτου.
Άμεση αποκατάσταση των ζημιών.
Μνημόσυνο αναλγητικό.
Τυπικές υποσχέσεις.
Όλα βαίνουν καλώς.
Μα η γη σέρνεται λαβωμένη.
Αιμορραγεί πάνω στα συντρίμμια της εξέλιξης.
Η 4η βιομηχανική επανάσταση,
μπότα βαριά
πάνω στα τελευταία ανθισμένα αγριολούλουδα.
Περιφρόνηση στην ομορφιά,
ένοχη αμέλεια στο περιβάλλον.
Πλουτοκράτες υλοτόμοι θερίζουν το πράσινο,
μολύνουν ποτάμια λίμνες και θάλασσες.
Μόνο τους μέλημα το χρήμα.
Στημένο λεμόνι η γη μας,
σαπίζει από τη μούχλα.
Αργοπεθαίνει.
Λουλούδι κομμένο από χέρι.
Ποτάμι που στερεύει.
Δάσος που χάνεται.
Θάλασσα που μεταμορφώνεται σε βούρκο.
Κούτσουρα και παπούτσια.
Πανίδα που εξαφανίζεται.
Χλωρίδα που ξεραίνεται.
Η αντίστροφη μέτρηση σε εξέλιξη.
Αφύπνιση.
Θα βγούμε στους δρόμους να μας δούνε οι κυβερνήσεις.
Θα πετάξουμε μολότοφ να τρομάξουν οι κυβερνήσεις.
Θα δεθούμε με αλυσίδες, να λυπηθούν οι κυβερνήσεις.
Μετά, θα απολαύσουμε τον καφέ μας
ικανοποιημένοι για τον αγώνα μας!
Εφησυχασμένοι μέσα στην εικονική πραγματικότητα του ευδαιμονισμού και στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης,
οργιζόμαστε για τους πολιτικούς!
Αρκεί;
Πάντα κρυμμένοι πίσω από τους άλλους.
Πάντα οι άλλοι φταίνε.
Ως πότε θα τα περιμένουμε όλα από τους άλλους;
Φτάνει πια.
Τι κάνεις εσύ;
Τι κάνω εγώ;
Τι κάνουμε εμείς για τον πλανήτη μας;
Τι κάνουμε για το σπίτι μας;
Η κλιματική αλλαγή δεν είναι όρος ούτε ορισμός
για τα αμφιθέατρα και τις τηλεοπτικές συζητήσεις.
Η αντίστροφη μέτρηση είναι.
Πορεία προς την ολική καταστροφή.
Η οικτρή πραγματικότητα.
Βαδίζουμε στον δρόμο της αυτοκαταστροφής χαμογελώντας αδιάφορα.
Τι περιμένουμε;
-Ο σκύλος ακόμη ουρλιάζει.
Αυτός ο πλανήτης δεν μας ανήκει.
Τον δανειστήκαμε από τα παιδιά μας.
Πώς θα μεγαλώσουν τα παιδιά μας;
Πού θα ζήσουν τα παιδιά των παιδιών μας;
Έχουν άραγε κάπου αλλού να πάνε;
Ας φυτέψουμε σήμερα όλοι μας,
ένα δένδρο κι ένα λουλούδι.
Το έχει ανάγκη η γη μας.
