Έκτοτε η φράση του Πιλάτου «Ίδε ο άνθρωπος» καθιερώθηκε ως εμβληματική και εξακολουθεί να ισχύει υπό ευρύτερη έννοια διαχρονικά. Μέχρι και ο αθεϊστής φιλόσοφος Φρειδερίκος Νίτσε την χρησιμοποίησε ως τίτλο στην γνωστή αυτοβιογραφία του.
Ίδετε τους ανθρώπους της σημερινής εποχής. Επαίρονται για τις επιστημονικές και τεχνολογικές τους κατακτήσεις και ταυτόχρονα αγχώνονται και αγωνιούν για το «τι τέξεται η επιούσα». Το άγχος κυριαρχεί στις ψυχές τους παρότι τους περίσσευσαν τα υλικά αγαθά. Κέρδισαν την ύλη και έχασαν την ψυχή. Έμειναν ξένοι προς τις πνευματικές εμπειρίες, που ολοκληρώνουν την προσωπικότητα και δίνουν νόημα στη ζωή. Μιλούν για ειρήνη και προετοιμάζουν πυρετωδώς τους εξοπλισμούς τους. Ο παγκόσμιος πλούτος έχει συσσωρευτεί στα χέρια μετρημένων ολιγαρχών οι οποίοι ρυθμίζουν τις τύχες των λαών την στιγμή που το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού παγκοσμίως πεινάει και πεθαίνει από ασιτία.
.Ίδετε και την συμπεριφορά ημών των «χριστεπώνυμων» πιστών που συρρέομε αυτές τις ήμερες στους ναούς να προσευχηθούμε και να τιμήσουμε τα Πάθη του Κυρίου. Πόσες βρισιές, απειλές, συκοφαντίες και εμπαιγμούς έχουμε εκστομιστεί σε συγγενείς, φίλους ή γείτονες με τους οποίους είχαμε έλθει σε αντιπαράθεση και τους οποίους δεν τους έχουμε συγχωρήσει ποτέ Και όμως οι περισσότεροι θα σπεύσουμε το βράδυ της Μ.Πέμπτης να προσκυνήσουμε και να ασπασθούμε με τα αμαρτωλά μας χείλη και την σκοτισμένη καρδιά μας τον τίμιο Σταυρό, ζητώντας συγχώρεση και άφεση των αμαρτιών μας!
Η ευσέβεια και η συμπόνια στον Σταυρωμένο Χριστό είναι επιφανειακή και υποκριτική, αν δεν συνοδεύεται από την συγχωρητικότητα, την αγάπη και την συμφιλίωση μας σε κείνους που ενδεχομένως μας αδίκησαν και δεν τεκμαίρεται από την συμπαράστασή μας στους αναγκεμένους, στους άσημους και κατατρεγμένους συνανθρώπους μας. Την ώρα της σταύρωσης του ο Χριστός τήρησε τις πιο μεγάλες εντολές που είχε δώσει στους οπαδούς του: την αδιάλειπτη προσευχή, την αγάπη και την συγχωρητικότητα. Κανένας μας δεν μπορεί να ονομαστεί άνθρωπος, αν δεν αγαπά τον συνάνθρωπό του.
«Ίδε ο άνθρωπος!» Ο ταπεινωμένος και εξουθενωμένος από τον άνθρωπο Χριστός μας καλεί, στα πλαίσια της άπειρης αγάπης Του, σε εμπειρική ψηλάφηση της συνυφασμένης με τον Σταυρικό του θάνατο Ανάστασης, ως πραγματικού ιστορικού γεγονότος. Κάτω από αυτή την προϋπόθεση ο θάνατος, το φοβερότερο συναίσθημα του ανθρώπου, ξεπερνιέται ως βιολογικό γεγονός και βιώνεται ως οντολογική αναίρεση της θνητότητας. Μετά την Ανάσταση η αθανασία έγινε η δεύτερη φύση του ανθρώπου. «Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιωτής, της αιωνίου», κατά τον αναστάσιμο ύμνο.