Οι δασμοί, οι θεσμοί και οι …. δέσμιοι. Ο Αίγειρος

Απ’ τη στιγμή που ορκίστηκε (σε τι άραγε;) αυτός ο σαλτιμπάγκος Πλανητάρχης, ολάκερος ο πλανήτης ζει και κινείται στον αστερισμό των δασμών και στο φόβο και την αβεβαιότητα που αυτοί προκαλούν, καθώς μαίνεται ο εμπορικός πόλεμος μεταξύ Η.Π.Α. και Κίνας ή Ρωσίας ή Ε.Ευρώπης και σείονται τα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας.

Ιδιαίτερα ανησυχούν οι μικρότεροι ‘’παίχτες’’, οι συμμετέχοντες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σ΄αυτήν την ανακατωσούρα, φοβούμενοι ότι πρώτοι αυτοί θα πληρώσουν τα σπασμένα, αφού ως γνωστόν, τα κακόμοιρα βατράχια πληρώνουν με τη ζωή τους το πάλεμα των βουβαλιών μέσα στο βάλτο.

Οι δασμοί είναι το νέο ‘’όπλο’’ του ευφυούς νέου Προέδρου των Η.Π.Α.. Μόνο που το όπλο αυτό μοιάζει με το μπαλάκι του πίνγκ-πόνγκ όταν απειλεί οικονομίες, όπως εκείνη της Κίνας, με δασμούς 104% στα προϊόντα της. Γιατί η Κίνα έχει τα κότσια να αντιδρά, επιστρέφοντας το μπαλάκι των δασμών φουσκωμένο σε 154%. Ένα εσύ, δύο εγώ και άντε να δούμε που θα πάει…

Θα μου πεις τώρα, καλά δεν υπάρχουν σε παγκόσμιο επίπεδο θεσμοί που να βάζουν όρια στους μεγάλους του παιχνιδιού; Δεν υπάρχει θεσμοθετημένο Δίκαιο που να λέει ‘’ως εδώ και μη παρέκει’’; Δεν υπάρχει εθιμικός ή ηθικός νόμος που να συγκρατεί τους ταραξίες της ειρήνης ή να προστατεύει τους μικρούς; Δεν υπάρχει Ο.Η.Ε. που να ανακαλεί στην τάξη τον όποιον θέλει να θεωρεί εαυτόν υπεράνω νόμων και θεσμών;

Θέλω, λέει, τον Καναδά, θα πάρω και τη Γροιλανδία, και θα κάνω Ριβιέρα της Μεσογείου τη λωρίδα της Γάζας !! Αποφασίζω και διατάζω. Και αν εξαιρέσεις τους Μεγάλους του παιχνιδιού, την Κίνα, και τη Ρωσία, (για την Ε.Ευρώπη δεν είμαι και τόσο βέβαιος), οι άλλοι όλοι, συμπεριλαμβανομένων και ημών, είμαστε πλέον δέσμιοι των παρωχημένων επιλογών μας, που μας έκλεισαν μέσα σε τείχη χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ, χωρίς λύπην, που λέει και ο Καβάφης, και τώρα ψαχνόμαστε και απελπιζόμαστε.

Μας έχουν λοιπόν, δοσμένους και δεμένους στη ‘’σωστή πλευρά της ιστορίας’’. Κι αν αυτό, μας εξασφάλιζε τουλάχιστον, καθαρά και ξάστερα, το απαρασάλευτο των εθνικών μας συνόρων, κομμάτια να γίνει. Αλλά βλέπουμε και ακούμε (έστω και ερμαφρόδιτους) θαυμασμούς και χαριεντισμούς του Πλανητάρχη προς τον ‘’καλό’’ μας γείτονα, που μονίμως εποφθαλμιά την εδαφική μας ακεραιότητα.

Ναι, γελάμε με τα σάλτα του, με τα νάζια του, με την τεράστια υπογραφή του, την οποία με άφατο αυτοθαυμασμό επιδεικνύει στους πρόθυμους κλακαδόρους, που τον χειροκροτούν ως πειθήνια ανδράποδα.

Ο Αίγειρος