Κορνήλιος Καστοριάδης | Απόσπασμα από το βιβλίο: Χώροι του ανθρώπου |

Στη χώρα απ' όπου έρχομαι,
η γενιά των παππούδων μου 

δεν είχε ακούσει ποτέ να γίνεται λόγος
για μακροπρόθεσμη σχεδιοποίηση,
για εξωτερικότητες,
για μετακίνηση των ηπείρων
ή για διαστολή του σύμπαντος.
Όμως εξακολουθούσαν,
και στα γηρατειά τους ακόμη,
να φυτεύουν ελιές και κυπαρίσσια,
χωρίς να τους απασχολούν ζητήματα κόστους και απόδοσης.
...Ήξεραν ότι θα πεθάνουν,
έσκαβαν όμως τη γη
για τους επερχόμενους,
αλλά ίσως και για τη γη την ίδια.
Ήξεραν ότι οποιαδήποτε «ισχύ»
κι αν είχαν, η ισχύς αυτή δεν θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα,
αν αυτοί δεν υπάκουαν στις εποχές, αν δεν πρόσεχαν τους ανέμους,
αν δεν σέβονταν την ευμετάβλητη Μεσόγειο, αν δεν έκοβαν τα δέντρα την ώρα που έπρεπε
και αν δεν άφηναν στο μούστο
τον καιρό που του χρειαζόταν
για να βράσει.
Δεν σκέφτονταν με όρους απειρότητας -ίσως και
να μην καταλάβαιναν και
την έννοια της λέξης-
όμως δρούσαν, ζούσαν και πέθαιναν σ' ένα χρόνο αληθινά χωρίς τέλος.
.