να τον αγαπάει μπορεί και τίποτε άλλο,
θα κάνω εγώ, ένας άντρας, το εγκώμιο
γι’ αυτό το αυτοδημιούργητο θαύμαπου είναι ο άντρας.
Χαριστικά θα βάλω πρώτη στη σειρά
τη συμβολή της γυναίκας, που σίγουρα
βοηθάει να συντελεσθεί, κυρίως με το
ανεκτίμητο (και κατ’ εξοχήν γυναικείο) χάρισμά της,
που είναι ο αλάθητος ρεαλισμός της.
Χωρίς αυτόν ο άντρας θα παράπαιε,
ακόμα θα περιπλανιόταν,
θα είχε χαθεί μέσα στις ομίχλες
των επικών του φαντασιώσεων
ένα χάρισμα που η γυναίκα, αν το θελήσει,
μπορεί να το μεταποιήσει σε θανάσιμο
ανδροκτόνο εργαλείο
αν θελήσει να υπονομεύσει, χρησιμοποιώντας το,
όλες τις ευσυγκίνητες μυθολογίες, που χάρη σ’ αυτές
και αποκλειστικά μ’ αυτές ο άντρας επιβιώνει.
[...]
Ανιδιοτελής, αθώος αλλά ευφυής,
εύπιστος με την θέληση του,
εύθραυστος και χωρίς
–σε αντίθεση με την γυναίκα–
να επιζεί του θρυμματισμού του·
ασκημένος από ένστικτο να επινοεί
τεχνάσματα του κυνηγιού
για την τροφή της ομάδας,
να αγρυπνάει για τους κινδύνους·
από γεννήσεως ανυπεράσπιστος,
γιατί η φύση του πήρε πίσω όλα τα όπλα του,
έμεινε πάντα πολεμιστής,
άοπλος και με χίλιους τρόπους γενναίος.
Εκπνευμάτωσε τη φυσική του ρώμη
και την έκανε δύναμη, κυρίως τόλμη,
μυαλού και κραδασμό ιδεών.
Αυτός είδε τα όνειρα
όταν ήρθαν οι μεγάλες νύχτες
–κι όλα αυτά από το τίποτε,
χωρίς ουσιαστική βοήθεια από κανέναν.
Έχοντας τα όλα αντίξοα,
και πιo πολύ αντίξοη την γυναίκα που τον αγάπησε.
Και λυπηθείτε τον, με την πιο ευγενικιά,
την πιο τρυφερή λύπη, γι’ αυτή την απέραντη,
την ως το τέλος αβοήθητη μοναξιά του.
Δείτε τον, παραμερίζοντας
τις αγορίστικες κομπορρημοσύνες του,
τα απελπισμένα χάδια της μάνας του
παραμερίστε τα όλα:
τα αφηρημένα αγγίγματα της γυναίκας του,
τα αρπαχτικά και φιλημένα χεράκια των παιδιών του
και δείτε τον σε όλη του την ανέχεια.
Και μη του μιλάτε,
αφήστε τον να σωπαίνει όταν σωπαίνει.
Και αν αρχίσει να κλαίει ξαφνικά,
ποτέ μην τον ρωτήσετε γιατί.
.
Γιώργος Χειμωνάς,| Έπαινος για τον Άντρα | Ποιον Φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ | εκδόσεις Καστανιώτη |